Historia OAZY

W dotychczasowej historii kształtowania się ruchu można wyraźnie wyodrębnić kolejne etapy jego dojrzewania. Etap pierwszy, związany jest z pojęciem "oaza", które pojawiło się w latach 1954-1960 w związku z poszukiwaniami i próbami wypracowania metody rekolekcji zamkniętych dla ministrantów. Rekolekcje nazwano "Oazą Dzieci Bożych". Dzisiaj słowo "oaza" oznacza specyficzną metodę rekolekcyjną stosowaną w ruchu. W szerszym znaczeniu mówi się o "ruchu oazowym", albowiem ruch wywodzi się z oaz rekolekcyjnych.  

Genezę ruchu stanowi także Krucjata Wstrzemięźliwości, mająca charakter ruchu trzeźwościowego. W ramach Krucjaty prowadzono także wakacyjną pracę z dziećmi w Oazie Dzieci Bożych i pracę z dorosłymi podczas piętnastodniowych oaz, nazywanych "wczasami maryjnymi". W latach 1963-1969 podejmowane były próby zastosowania tej metody do grup młodzieżowych w wieku 14-18 lat, najpierw dziewcząt, potem chłopców. W tym samym czasie dokonywało się wchłanianie przez oazy rekolekcyjne inspiracji II Soboru Watykańskiego, najpierw zawartych w Kosntytucji o liturgii Sacrosanctum Concilium, a następnie w Konstytucji dogmatycznej o Kościele Lumen gentium. 

Oazy wiązały się coraz ściślej z formacją służby liturgicznej i stawały się ośrodkami i ogniskami soborowej odnowy liturgii. Od roku 1969 oaza rekolekcyjna stała się metodą pracy Krajowego Duszpasterstwa Służby Liturgicznej. 

Ruch Światło-Życie powstał z inspiracji Ducha Świetego i z realizacji odnowy Kościola w myśl II Soboru Watykańskiego. Założycielem Ruchu jest ks. Franciszek Blachnicki (1921-1987), który od rekolekcji oazowych dla ministrantów i Krucjaty Wstrzemięźliwości poprzez dalszy rozwój oaz wypracował cały system ewangelizacji i formacji obejmujący dzieci, młodzież i dorosłych. Program formacyjny dla małżonków został w dużej mierze zaczerpnięty z programu i duchowości Equipes Notre Dome. Ukształtowany w ten sposób Ruch Żywego Kościoła, przyjął w r. 1976 nazwę: "Ruch Światlo-Życie", określającą jego duchowość, metodę działania i charyzmat dany Założycielowi. 

Ruch Światło-Życie jest także dziełem Niepokalanej, Matki Kościoła. Został zawierzony 11 czerwca 1973 r. przez kard. Karola Wojtyłe w Centrum Ruchu w Krościenku nad Dunajcem. Akt ten Ruch uznaje za swój akt konstytutywny. 

Ruch Światło-Życie obejmuje ludzi różnego wieku i powołania: dzieci, młodzież, osoby dorosłe różnych stanów: małżeństwa, osoby samotne, kapłanów, zakonników, zakonnice, członków instytutów itd. Małżenstwa należące do Ruchu zasadniczo tworzą w jego ramach kregi Domowego Kościoła. 

Cel i program Ruchu wyrażają w skrócie greckie słowa (swiatło) i (życie), wpisane w znak krzyża i formuła "Światło-Życie", oznaczającą jedność światła danego od Boga i życia, czyli postępowania. Sprawcą tej jedności jest Duch Święty. Światłem jest: światło rozumu, światło sumienia, światło słowa Bożego, światło Chrystusa jako wzoru osobowego i światło Kościoła, który dba o nieskażony przekaz światła z poprzednich źródeł oraz o ich właściwą interpretacje. Jedność między prawdami poznanymi i uznawanymi za słuszne a wyznawanymi i stosownymi w życiu określa program wychowawczy Ruchu i zarazem metodę pedagogiczną. 

Celem Ruchu Światło-Życie jest formowanie dojrzałych chrześcijan i budowanie wspólnoty (communio) Kościoła poprzez ewangelizację i formację, odnowę liturgii, budowanie braterskich wspólnot oraz tworzenie dzieł mających na celu przemiana świata w duchu Ewangelii. Zadania te Ruch wyraża w podstawowych sformułowaniach: Nowy Człowiek, Nowa Wspólnota, Nowa Kultura. Ruch odczytuje znaki czasu i wsłuchując się w głos Stolicy Apostolskiej, podejmuje jej aktualne zachęty oraz wypracowuje na ich podstawie konkretne programy działania. 

Duchowość uczestników Ruchu Światło-Życie wyraża się w ciągłym pogłębianiu osobistej relacji do Jezusa Chrystusa jako Pana i Zbawiciela. Jest to relacja miłości - całkowitego oddania się Jemu w wierze i posłuszeństwie na wzór Niepokalanej. Mocy do takiego osobowego oddania się udziela Duch Święty .On także jednoczy we wspólnocie Żywego Kościoła, w którym każdy człowiek znajduje środowisko swojego wewnętrznego rozwoju oraz przyczynia się do wzrostu Kościoła zgodnie ze swym powołaniem. Osobisty związek z Jezusem nawiązuje się i pogłębia przez stały kontakt ze Słowem Bożym które staje się słowem życia dzięki codziennej modlitwie indywidualnej i wspólnej. Źródłem pełni życia chrześcijańskiego, a zarazem jego szczytem, jest Liturgia, zwłaszcza Eucharystyczna, pielęgnowana przez uczestników Ruchu w odnowionym posoborowym kształcie. Uczestnicy Ruchu dają świadectwo Jezusowi Chrystusowi słowem i życiem. Szczególną formą świadectwa jest Nowa Kultura, polegająca na uwalnianiu człowieka od wszystkiego, co poniża jego godność, oraz na rozwijaniu wartości osoby i wspólnoty w wszystkich dziedzinach życia. Nowa Kultura realizuje się także przez podjęcie Krucjaty Wyzwolenia Człowieka. Szczytem życia osobowego jest zdolność do złożenia daru z siebie w akcie pieknej miłości - agape, której przykład dał Chrystus Sługa. Uczestnicy Ruchu Światło-Życie chcą wdrażać się w tę postawę posiadania siebie w dawaniu siebie przez stałą przemianę życia (metanoje), oraz przez podejmowanie bezinteresownej służby (diakonii), zgodnie z otrzymanymi darami. Powyższe zasady i praktyki życia duchowego są zawarte w "Drogowskazach Nowego Człowieka". Małżonkowie żyjąc treścią "Drogowskazów", realizują je w "Zobowiązaniach Domowego Kościoła". 

Cel Ruchu Światło-Życie jest osiągany przez realizację programu formacyjnego. Każdy uczestnik Ruchu po ewangelizacji, prowadzącej do przyjęcia Jezusa Chrystusa jako swego Pana i Zbawiciela, uczestniczy w formacji w grupie uczniów Jezusa (deuterokatechumenat) i dalej we wspólnocie diakonijnej, podejmując konkretną slużbe (diakonia) w Kościele i w świecie. Ewangelizacja - katechumenat - diakonia to trzy etapy drogi formacyjnej Ruchu na wszystkich poziomach formacji. 

Struktura Ruchu jest zgodna ze strukturą Kościoła. Małe grupy, do których należą uczestnicy Ruchu, zasadniczo tworzą jego wspólnotę w parafii. Wspólnoty Ruchu utrzymują ze sobą łaczność spotykajac się na Dniach Wspólnoty. Odpowiedzialność za calość Ruchu sprawuje Moderator Ruchu Światło-Życie. Na szczeblu kraju, diecezji i parafii odpowiedzialność pełnią moderatorzy krajowi, diecezjalni i parafialni. Każdy moderator pełni swą posługę wraz z zespołem diakonii. Diakonie moderacji mogą pełnić zarówno osoby świeckie, jak i duchowne. 

Kapłani w Ruchu spełniają role moderatorów, a nie należący do niego - opiekunów. Spoczywa na nich odpowiedzialność za duchową formację uczestników Ruchu i eklezjalność wspólnot. 

Tekst wypracowany podczas II sesji Nadzwyczajnej Kongregacji Odpowiedzialnych Ruchu Światło-Życie w Częstochowie dnia 27 lutego 1994 r.. w 7. rocznicę śmierci Założyciela Ruchu. 

Stowarzyszenie „Diakonia Ruchu Światło-Życie” powołała Konferencja Episkopatu Polski w roku Wielkiego Jubileuszu 2000. Stowarzyszenie to jest prawną formą organizacji diakonii Ruchu Światło-Życie powołaną w tym celu, aby mógł on lepiej służyć swoim charyzmatem budowaniu Kościoła i pełnieniu jego misji w świecie. 

Stowarzyszenie "Diakonia Ruchu Światło-Życie" zwana dalej DIAKONIĄ jest publicznym stowarzyszeniem wiernych duchownych i świeckich. DIAKONIA posiada osobowość prawną. Sekcję DIAKONII w diecezji eryguje Biskup Diecezjalny (w naszej archidiecezji nie ma jeszcze sekcji). DIAKONIA działa w oparciu o przepisy Kodeksu Prawa Kanonicznego, statutu i prawa obowiązującego w Rzeczpospolitej Polskiej. 

Celem DIAKONII jest służba w Ruchu Światło-Życie, aby zachowując jedność i tożsamość mógł służyć swoim charyzmatem budowaniu Kościoła i pełnieniu jego misji w świecie współczesnym.  

Członkami DIAKONII mogą stać się osoby spełniające następujące warunki: 

• odbycie formacji podstawowej Ruchu Światło-Życie według programów ustalonych dla ich stanu i powołania
• uczestnictwo w życiu i pracy wspólnoty Ruchu Światło-Życie
• członkostwo w Krucjacie Wyzwolenia Człowieka - ukończone 18 lat. 

DATY:

• 2-6 lipca 1951 pierwsze rekolekcje dla ministrantów w Kokoszycach 
• 19 lipiec-1 sierpnia 1954 pierwsza dwutygodniowa Oaza Dzieci Bożych w Bibieli 
• 8 września 1957 powstanie Krucjaty Trzeźwości 
• 24 maja 1958 pierwsze pięć dziewcząt wyraża decyzję rozpoczęcia okresu formacji w celu zawiązania wspólnoty żyjącej według rad ewangelicznych 
• 1958 Apostolat trzeźwości przekształca się w Centralę Krucjaty Wstrzemięźliwości 
• 29 sierpnia 1960 Służba bezpieczeństwa likwiduje Centralę Krucjaty Wstrzemięźliwości marzec 1961 ks. Fr. Blachnicki zostaje aresztowany i osadzony w więzieniu w Katowicach
• 19 lipca 1961 ogłoszenie wyriku na ks. Fr. Blachnickiego na 10 miesięcy więzienia z zawieszeniem na 3 lata 
• 1961 rozpoczęcie pracy naukowej przez ks. Fr. Blachnickiego na KUL 
• 1963 zakup od p. Antoniego Kurzei domu w Krościenku na tzw. Kopiej Górce (Kościuszki 28) 
• 1966 Kopia Górka staje się siedzibą ruchu oazowego 
• 1967 powołanie ks. Fr. Blachnickiego na stanowisko Krajowego Duszpasterza Służby Liturgicznej Ołtarza 
• 1969 oaza rekolekcyjna staje się metodą pracy przyjętą przez Krajowe Duszpasterstwo Służby Liturgicznej Ołtarza 
• 1969 pod wpływem idei „żywego Kościoła" pojawia się nazwa „Oaza Żywego Kościoła" 1969 odbywają się Oazy Niepokalanej i Oazy Żywego Kościoła I° i II°, Oaza Kapłańska, Oaza Klerycka oraz Oaza III° dla młodzieży 1971 powstają nowe typy oaz: studencka, młodzieży pracującej, diakonii wychowawczej, dla sióstr zakonnych i katechetek 
• 1972 powstają nowe formy rekolekcji dla diakonii ruchu: Kurs Animatorów Oazy (KAO), Oaza Rekolekcyjna Animatorów Ruchu (ORAR), Kurs Moderatorów Oazy 1972 powstaje cykl formacji całorocznej z podziałem na: oazę, post-oazę, pre-oazę (od 2 lutego) jako przygotowanie do rekolekcji 
• 8 grudnia 1972 uroczystość Niepokalanego Poczęcia NMP staje się dniem patronalnym Ruchu. Także święto Matki Kościoła staje się świętem patronalnym. 
• 1973 pierwsza Centralna Oaza Matka przeżywana w Krościenku w połączeniu z Uroczystością Zesłania Ducha Świętego 
• 1973 pojawia się po raz pierwszy piosenka roku; jest nią piosenka „De colores" 
• 11 czerwca 1973 poświęcenie przez ks. kard. Karola Wojtyłę statuy Niepokalanej, Matki Kościoła; akt oddania Ruchu Żywego Kościoła i dzieła oazy Niepokalanej, Matce Kościoła 
• 1973 pierwsze rekolekcje dla rodzin w oparciu o duchowość małżeńską Equipes Notre Dame 
• październik 1973 pierwsze kręgi rodzin, początek Domowego Kościoła 
• 1974 proboszczem w Brzegach k. Bukowiny Tatrzańskiej zostaje ks. Hubert Lupa - podjęcie próby realizacji całościowej soborowej odnowy liturgicznej w parafii 
• 28-29 lutego 1976 I Kongregacja Odpowiedzialnych w Krościenku; zostaje przyjęta nazwa „Ruch Światło-Życie" 
• 1977 pojawia się nowa specjalistyczna oaza rekolekcyjna dla animatorów ewangelizacji (OAWE), kurs dla animatorów (KODA), kurs dla diakonii liturgicznej (KODL), dla animatorów muzycznych (KAMUZO) 
• 1977 pierwsza oaza poza granicami Polski w San Carlos (Boliwia) 
• 1979 spotkanie ogólnopolskiej reprezentacji Ruchu Światło-Życie z Ojcem Świętym w Nowym Targu. proklamacja Krucjaty Wyzwolenia Człowieka; poświęcenie kamienia węgielnego pod budowę kościoła ku czci Niepokalanej Jutrzenki Wolności 
• 1979 pierwsza oaza III° w Rzymie 
• 1979 rekolekcje oazowe w Niemczech, Anglii, Szkocji i Boliwii 
• 1980 podjęcie planu wielkiej ewangelizacji Ad Christum Redemptorem styczeń 1980 pierwszy numer biuletynu „Ad Christum Redemptorem" 
• 11 kwietnia 1980 w Krościenku osiemnastu kapłanów przystępuje do Unii Kapłanów Chrystusa Sługi 
• 1981 powstaje Międzynarodowa Diakonia Jedności Ruchu Światło-Życie w Tivoli pod Rzymem 
• 10 grudnia 1981 ks. Fr. Blachnicki wyjeżdża z kraju (do którego już nie powraca z powodu stanu wojennego trwającego od 13 grudnia 1981) 
• luty 1982 zastępcą nieobecnego w kraju ks. Fr. Blachnickiego zostaje ks. Wojciech Danielski 
• 25 marca 1982 przejęcie ośrodka w Carlsbergu (Niemcy) gdzie powstaje „Marianum" - Międzynarodowe Centrum Ewangelizacji; powstaje wydawnictwo Maxymilianum; zawiązuje się męska diakonia ruchu - Wspólnota Chrystusa Sługi 
• 2 maja 1984 Konferencja Episkopatu Polski wyznaczyła na Krajowego Duszpasterza Służby Liturgicznej i Krajowego Moderatora Ruchu Światło-Życie ks. Wojciecha Danielskiego 
• 24 grudnia 1985 śmierć ks. Wojciecha Danielskiego 29-30 grudnia 1985 uroczystości pogrzebowe ks. Wojciecha Danielskiego; zwołana przez ks. biskupa Tadeusza Błaszkiewicza narada moderatorów diecezjalnych; propozycja, aby moderatorek krajowym został ks. Henryk Bolczyk 
• 1986 delegatem Episkopatu ds. Ruchu Światło-Życie zostaje ks. bp Kazimierz Górny z archidiecezji krakowskiej 
• 1987 śmierć Założyciela Ruchu ks. Fr. Blachnickiego w Carlsbergu (Niemcy) 
• 29 sierpnia 1990 formalne zawiązanie Wspólnoty Kapłanów Chrystusa Sługi (26 kapłanów z 12 diecezji i 4 zgromadzeń) 
• 26 sierpnia 1993 w ramach Kolegium Moderatorów w Krościenku ogłoszono „Kryteria przynależności do Ruchu Światło-Życie" opracowane przez CDMR 
• 9 grudnia 1995 I publiczna sesja prcesu beatyfikacyjnego ks. Fr. Balchnickiego w Katowicach 
• 27 maja 1996 ks. bp Józef Życiński wydał dekret erygujący Instytut Niepokalanej Matki Kościoła