Kiedy ludzie z tłumu zauważyli, że na brzegu jeziora nie ma Jezusa, a także Jego uczniów, wsiedli do łodzi, przybyli do Kafarnaum i tam Go szukali. Gdy zaś Go odnaleźli na przeciwległym brzegu, rzekli do Niego: ≪Rabbi, kiedy tu przybyłeś?≫
Odpowiedział im Jezus: ≪Zaprawdę, zaprawdę powiadam wam: Szukacie Mnie nie dlatego, że widzieliście znaki, ale dlatego, że jedliście chleb do sytości. Troszczcie się nie o ten pokarm, który ginie, ale o ten, który trwa na wieki, a który da wam Syn Człowieczy; Jego to bowiem pieczęcią swą naznaczył Bóg Ojciec≫.
Oni zaś rzekli do Niego: ≪Cóż mamy czyni , abyśmy wykonywali dzieła Boże?≫ Jezus odpowiadając rzekł do nich: ≪Na tym polega dzieło zamierzone przez Boga, abyście uwierzyli w Tego, którego On posłał≫.
Rzekli do Niego: ≪Jakiego więc dokonasz znaku, abyśmy go widzieli i Tobie uwierzyli? Cóż zdziałasz? Ojcowie nasi jedli mannę na pustyni, jak napisano: “Dał im do jedzenia chleb z nieba”≫.
Rzekł do nich Jezus: ≪Zaprawdę, zaprawdę powiadam wam: Nie Mojżesz dał wam chleb z nieba, ale dopiero Ojciec mój da wam prawdziwy chleb z nieba. Albowiem chlebem Bożym jest Ten, który z nieba zstępuje i życie daje światu≫.
Rzekli więc do Niego: ≪Panie, dawaj nam zawsze tego chleba≫. Odpowiedział im Jezus: ≪Jam jest chleb życia. Kto do Mnie przychodzi, nie będzie łaknął; a kto we Mnie wierzy, nigdy pragnąć nie będzie≫.
J 6, 24-35
Po dokonaniu cudu rozmnożenia chleba i nakarmieniu tłumów ludzi Jezus przypomina, że jest coś ważniejszego od codziennych, przyziemnych potrzeb. Zwraca uwagę na to, że najgłębsze ludzkie pragnienia nie mogą być zaspokojone przez „pokarm, który ginie”. Mówi, że tylko wiara i pójście za Nim może dać prawdziwe szczęście.
Czy pochłonięci doczesnymi sprawami potrafimy szukać Jezusa i przyjmować Jego pouczenia? Czy zawsze szczerze pytamy Go: „Cóż mamy czynić, abyśmy wykonywali dzieła Boże?” i zależy nam na tym, aby nieustannie dawał nam prawdziwy chleb życia?
Kasia Z.
