Jezus powiedział do swoich uczniów: "Tak jest napisane: «Mesjasz będzie cierpiał i trzeciego dnia zmartwychwstanie; w imię Jego głoszone będzie nawrócenie i odpuszczenie grzechów wszystkim narodom, począwszy od Jerozolimy». Wy jesteście świadkami tego. Oto Ja ześlę na was obietnicę mojego Ojca. Wy zaś pozostańcie w mieście, aż będziecie uzbrojeni mocą z wysoka".
Potem wyprowadził ich ku Betanii i podniósłszy ręce pobłogosławił ich. A kiedy ich błogosławił, rozstał się z nimi i został uniesiony do nieba. Oni zaś oddali Mu pokłon i z wielką radością wrócili do Jerozolimy, gdzie stale przebywali w świątyni, wielbiąc i błogosławiąc Boga.
Łk 24, 46-53
Zanim Pan Jezus wstąpił do nieba, przypomniał swoim uczniom, że istotą Jego przyjścia na świat była męka i zmartwychwstanie. Tak jak to zostało zapowiedziane w piśmie, w Jego imię będzie głoszone odpuszczenie grzechów i nawrócenie - najpierw w Jerozolimie, a potem coraz dalej, aż po krańce ziemi. Apostołowie są świadkami tych wszystkich wydarzeń, dlatego też spoczywa na nich obowiązek głoszenia Ewangelii. Zanim rozproszą się w tym celu na cały świat, zesłany zostanie na nich Duch Święty, który doda im mocy i siły do działania. Następnie Jezus zabiera uczniów do Betanii, gdzie żegna się z nimi przekazując im swoje błogosławieństwo, po czym unosi się na ich oczach do nieba. Z ludzkiego punktu widzenia, może wydawać się dziwne to, że apostołowie nie smucą się pożegnaniem ze swoim Nauczycielem, którego przecież bardzo kochają. Jest tak, ponieważ Wniebowstąpienie nie oznacza, że Chrystus ich porzuca – wyłącznie Jego ciało opuszcza ziemię. Będzie nadal współdziałać razem z nimi, a Jego obecność będą czuć teraz nawet jeszcze mocniej.
Uczniowie, mimo rozstania z Jezusem, są pełni nadziei i radości. Entuzjazmu nie gasi nawet świadomość stojącego przed nimi trudnego zadania, jakim jest przekazywanie tajemnicy Zmartwychwstania. Po powrocie do Jerozolimy, umacniają się w swojej wierze poprzez trwanie w świątyni na modlitwie oraz wychwalaniu i błogosławieniu Boga.
Cecylia
