Kult Najświętszego Serca Pana Jezusa

Urodził się 14 marca 1843 r. w La Capelle (Francja).
Był francuskim księdzem, przygotowanie do kapłaństwa odbył w Rzymie. Bardzo zależało mu na życiu w zakonie. Po długich poszukiwaniach Bóg podpowiedział mu, aby założył zgromadzenie o charyzmacie wynagradzającym Bożemu Sercu przez Eucharystię, Adorację i dzieła społeczne. Pragnął również, by księża sercanie głosili Ewangelię w całym świecie. Posyłał więc misjonarzy do Afryki czy Azji. Ojciec Dehon nazywał swoich duchowych synów prorokami miłości i sługami pojednania.

Do Polski księża sercanie trafili w 1928 roku. W Krakowie zaczął funkcjonować ich pierwszy dom. Misja tego zgromadzenia zawiera dwa kierunki:

pierwszy- głosić miłość Serca Jezusowego, rozumianą w ofierze swojego życia oraz wynagrodzenia za grzechy własne i innych (stawać do walki z oziębłością i lenistwem w wierze)

drugi- być w codzienności z ludźmi potrzebującymi sparcia duchowego i materialnego (pomóc ludziom wyjść z nałogów, trudnych sytuacji życiowych)

O. Dehon w swoim życiu stawał przed Bogiem w postawie podobnej Jezusowi: "Ecce venio" (oto idę, pełnić wolę Twoją, Boże); oraz postawie Maryi "Ecce ancilla" (oto ja, służebnica Pańska).

Przyszła na świat 22 lipca 1647 w Lauthecourt - dziś część Verosvres - we Francji, jako piąte dziecko w rodzinie Klaudiusza z Verosvres, notariusza i sędziego królewskiego. Po trzech dniach została ochrzczona, a podczas obrzędu nadano jej imię Małgorzata. W wieku czterech lat złożyła ślub dozgonnej czystości. Kiedy miała 8 lat, zmarł jej ojciec, zostawiając pod opieką żony siedmioro dzieci. Po śmierci ojca Małgorzata trafiła do kolegium w Charolles, prowadzonego przez siostry zakonne. Z powodu ciężkiej choroby musiała powrócić do domu. Trafiła na wychowanie do swych krewnych - surowego wuja i zgorzkniałych ponoć ciotek, od których cierpiała wiele przykrości. Choroba Małgorzaty ciągnęła się przez cztery lata, które upływały pod znakiem duchowego wzrastania. Dziewczyna chciała poświęcić swoje życie służbie zakonnej, ale ze względu na obowiązek pomocy w domu swoich opiekunów nie mogła pójść do klasztoru tak szybko, jak tego chciała.

...w dniu zawarcia Sakramentu Małżeństwa

O Jezu, Zbawicielu nasz, Tyś przez swoje nawiedzenie domu Zacheusza
przyniósł zbawienie temu domowi. Tyś zaszczycił swoją obecnością
parę nowożeńców w Kanie Galilejskiej i uszczęśliwiłeś ich.
Tyś w objawieniu św. Małgorzacie Marii obiecał błogosławić domom,
w których obraz Twego Serca będzie umieszczony i czczony.

Słowo "Intronizacja" oznacza wprowadzenie kogoś na tron, obranie go za króla, za panującego. Intronizacja Serca Jezusowego jest to oficjalne i społeczne uznanie Jego najwyższej władzy nad daną rodziną, środowiskiem, narodem. Uznanie to uzewnętrzniamy przez uroczyste umieszczenie wizerunku Serca Bożego na najzaszczytniejszym miejscu (w domu, w szkole, gmachu urzędu państwowego). Uroczystości tej towarzyszy akt poświęcenia. Chrystus chce zachować naszą wolność i nie narzuca nam swego panowania. Chce, abyśmy dobrowolnie odpowiedzieli miłością na Jego miłość.

Św Małgorzata przekazała nam obietnice Serca Pana Jezusa dla Jego czcicieli. Dokonując intronizacji w swoich rodzinach dostępujemy spełniania się na nas wszystkich obietnic. Oto one:

1. Wskażę im w życiu powołania drogę, a nią idących swą łaską wspomogę.
2. W rodzinach pokój i zgoda zagości, bo złączę wszystkich związkiem mej miłości.
3. Gdy ból i smutek zadadzą im ranę, Ja sam balsamem pociechy się stanę.
4. Pod moim skrzydłem grot złego ich minie, Jam im ucieczką w każdej godzinie.
5. Stąd wzrok mój na nich odpocznie łaskawy, pobłogosławię codzienne ich sprawy.
6. W Sercu mym źródło grzesznikom otworzę, z którego płynie miłosierdzia morze.
7. Od mego Serca ognistych płomieni, serce oziębłe w gorące się zmieni.
8. Serca, co dotąd służą mi gorliwie, jeszcze gorętszą miłością ożywię.
9. Dom, gdzie czcić będą obraz Serca mego, z błogosławieństwa zasłynie Bożego.
10. Pracy kapłańskiej dam błogosławieństwo, że z serc najtwardszych odniesie zwycięstwo.
11. Czci mojej szerzeniu gorliwie oddani, w tym Sercu będą na wieki wpisani.
12. Kto dziewięć piątków odprawi jak trzeba, nie umrze w grzechu, lecz pójdzie do nieba.