Rozważania

Zebrali się u Jezusa faryzeusze i kilku uczonych w Piśmie, którzy przybyli z Jerozolimy. I zauważyli, że niektórzy z Jego uczniów brali posiłek nieczystymi, to znaczy nie umytymi rękami. Faryzeusze bowiem i w ogóle Żydzi, trzymając się tradycji starszych, nie jedzą, jeśli sobie rąk nie obmyją, rozluźniając pięść. I gdy wrócą z rynku, nie jedzą, dopóki się nie obmyją. Jest jeszcze wiele innych zwyczajów, które przejęli i których przestrzegają, jak obmywanie kubków, dzbanków, naczyń miedzianych.

Zapytali Go więc faryzeusze i uczeni w Piśmie: «Dlaczego Twoi uczniowie nie postępują według tradycji starszych, lecz jedzą nieczystymi rękami?».

Odpowiedział im: «Słusznie prorok Izajasz powiedział o was, obłudnikach, jak jest napisane: ‘Ten lud czci mnie wargami, lecz sercem swym daleko jest ode mnie. Ale czci na próżno, ucząc zasad podanych przez ludzi’. Uchyliliście przykazanie Boże, a trzymacie się ludzkiej tradycji».

Potem przywołał znowu tłum do siebie i rzekł do niego: «Słuchajcie Mnie, wszyscy i zrozumiejcie. Nic nie wchodzi z zewnątrz w człowieka, co mogłoby uczyni go nieczystym; lecz co wychodzi z człowieka, to czyni człowieka nieczystym. Z wnętrza bowiem, z serca ludzkiego pochodzą złe myśli, nierząd, kradzieże, zabójstwa, cudzołóstwa, chciwość, przewrotność, podstęp, wyuzdanie, zazdrość, obelgi, pycha, głupota. Wszystko to zło z wnętrza pochodzi i czyni człowieka nieczystym».

Mk 7, 1-8a. 14-15. 21-23

Jezus przychodzi i przewraca porządek ustalony przez człowieka. Dlaczego? Bo dla człowieka nie jest on dobry. Może wygodny, ale dobry – nie. Ile razy Bóg musi interweniować, żeby naprawiać to, co człowiek zepsuł. Ileż razy Bóg „pisze prosto po krzywych ludzkich liniach”. To dowód na to, że nie zapomniał o nas, że ciągle los człowieka jest Mu bliski, tak bliski, jak On sam stał się nam bliski w Chrystusie. Chrystus, jako Nowy Adam, w sobie pokazuje, dokąd prowadzi Prawo Boże. A dokąd? Do Ojca. W Jego ramionach człowiek jest już bezpieczny. On sam w tych Ojcowskich ramionach pozostaje i tam też chce nas doprowadzić. Dlatego od czasu do czasu wstrząsa naszym „małym światem” wartości, żebyśmy tej drogi nie zagubili.

ks. Grzegorz  

W Kanie Galilejskiej odbywało się wesele i była tam Matka Jezusa. Zaproszono na to wesele także Jezusa i Jego uczniów. A kiedy zabrakło wina, Matka Jezusa mówi do Niego: „Nie mają już wina”. Jezus Jej odpowiedział: „Czyż to moja lub Twoja sprawa, Niewiasto? Jeszcze nie nadeszła moja godzina”. Wtedy Matka Jego powiedziała do sług: „Zróbcie wszystko, cokolwiek wam powie”. Stało zaś tam sześć stągwi kamiennych przeznaczonych do żydowskich oczyszczeń, z których każda mogła pomieścić dwie lub trzy miary. Rzekł do nich Jezus: „Napełnijcie stągwie wodą”. I napełnili je aż po brzegi. Potem do nich powiedział: „Zaczerpnijcie teraz i zanieście staroście weselnemu”. Ci zaś zanieśli. A gdy starosta weselny skosztował wody, która stała się winem, i nie wiedział, skąd ono pochodzi, ale słudzy, którzy czerpali wodę, wiedzieli, przywołał pana młodego i powiedział do niego: „Każdy człowiek stawia najpierw dobre wino, a gdy się napiją, wówczas gorsze. Ty zachowałeś dobre wino aż do tej pory”. Taki to początek znaków uczynił Jezus w Kanie Galilejskiej. Objawił swoją chwałę i uwierzyli w Niego Jego uczniowie.

J 2, 1-11

W dzisiejszą uroczystość czytamy ewangelię o pierwszym cudzie dokonanym przez Pana Jezusa. Aby doświadczyć cudu słudzy pokornie wykonali wszystko, o co poprosił Jezus – napełnili stągwie wodą, zaczerpnęli i zanieśli staroście weselnemu. Widzimy, że posłuszeństwo Bogu skutkuje czymś niewyobrażalnym – cudowną przemianą wody w wino.

Mówiąc „Zróbcie wszystko cokolwiek wam powie” Maryja zachęca nas wszystkich do całkowitego wypełniania woli Bożej. Wsłuchiwanie się w Słowo Boże i stosowanie się do niego zaowocuje cudami – będzie przemieniać nasze serca i naszą codzienność, pomimo, że może się to wydawać niemożliwe. A w rozeznawaniu woli Bożej względem nas pomaga nam Matka Boża. I tak jak w Kanie Galilejskiej w trosce o gości weselnych powiedziała Jezusowi „Nie mają już wina”, tak samo dzisiaj wstawia się u Niego za nami.

Kasia Z.

Jezus powiedział do tłumów: «Ja jestem chlebem żywym, który zstąpił z nieba. Jeśli kto spożywa ten chleb, będzie żył na wieki. Chlebem, który Ja dam, jest moje ciało za życie świata».

Sprzeczali się więc między sobą Żydzi mówiąc: «Jak On może nam dać swoje ciało na pożywienie?».

Rzekł do nich Jezus: «Zaprawdę, zaprawdę powiadam wam: Jeżeli nie będziecie spożywali ciała Syna Człowieczego i nie będziecie pili krwi Jego, nie będziecie mieli życia w sobie. Kto spożywa moje Ciało i pije moją Krew, ma życie wieczne, a Ja go wskrzeszę w dniu ostatecznym. Ciało moje jest prawdziwym pokarmem, a Krew moja jest prawdziwym napojem. Kto spożywa moje Ciało i Krew moją pije, trwa we Mnie, a Ja w nim. Jak Mnie posłał żyjący Ojciec, a Ja żyję przez Ojca, tak i ten, kto Mnie spożywa, będzie żył przeze Mnie. To jest chleb, który z nieba zstąpił — nie jest on taki jak ten, który jedli wasi przodkowie, a poumierali. Kto spożywa ten chleb, będzie żył na wieki».

J 6, 51-58

Dziwimy się zdziwieniu Żydów, którzy nie mogli pojąć i gorszyli się tym, że pokarmem który da im życie wieczne, będzie Ciało Jezusa. A może to oni powinni się dziwić, że my się nie dziwimy i nie gorszymy tą rzeczywistością. Spowszedniało nam przyjmowanie Ciała Jezusa. W trakcie Komunii często bezwiednie odpowiadamy: Amen, na słowa kapłana: Ciało Chrystusa. A przecież jest to spotkanie wiary, wiary kapłana i przyjmującego. Od stopnia wiary zależy, na ile w tym wydarzeniu doświadczymy miłości Boga, który daje swoje Ciało na pokarm.

Czas wakacji to czas odpoczynku, nabrania świeżości. Niech będzie też czasem odzyskania świeżości w przyjmowaniu Ciała Chrystusa w Komunii Świętej.

ks. Grzegorz

Jezus udał się za Jezioro Galilejskie, czyli Tyberiadzkie. Szedł za Nim wielki tłum, bo widziano znaki, jakie czynił na tych, którzy chorowali. Jezus wszedł na wzgórze i usiadł tam ze swoimi uczniami. A zbliżało się święto żydowskie, Pascha.

Kiedy więc Jezus podniósł oczy i ujrzał, że liczne tłumy schodzą do Niego, rzekł do Filipa: «Skąd kupimy chleba, aby oni się posilili?». A mówił to, wystawiając go na próbę. Wiedział bowiem, co miał czynić. Odpowiedział Mu Filip: «Za dwieście denarów nie wystarczy chleba, aby każdy z nich mógł choć trochę otrzymać».

Jeden z uczniów Jego, Andrzej, brat Szymona Piotra, rzekł do Niego: «Jest tu jeden chłopiec, który ma pięć chlebów jęczmiennych i dwie ryby, lecz cóż to jest dla tak wielu?». Jezus zatem rzekł: «Każcie ludziom usiąść». A w miejscu tym było wiele trawy. Usiedli więc mężczyźni, a liczba ich dochodziła do pięciu tysięcy.

Jezus więc wziął chleby i odmówiwszy dziękczynienie, rozdał siedzącym; podobnie uczynił i z rybami, rozdając tyle, ile kto chciał. A gdy się nasycili, rzekł do uczniów: «Zbierzcie pozostałe ułomki, aby nic nie zginęło». Zebrali więc i ułomkami z pięciu chlebów jęczmiennych, które zostały po spożywających, napełnili dwanaście koszów.

A kiedy ci ludzie spostrzegli, jaki cud uczynił Jezus, mówili: «Ten prawdziwie jest prorokiem, który miał przyjść na świat». Gdy więc Jezus poznał, że mieli przyjść i porwać Go, aby Go obwołać królem, sam usunął się znów na górę.

J 6, 1-15

Cud rozmnożenia chleba dokonany przez Jezusa miał Żydom przypomnieć mannę, którą ich przodkowie otrzymali na pustyni, kiedy wędrowali z Egiptu do Ziemi Obiecanej. Manna była obrazem i zapowiedzią tego, co miało się dokonać przez Jezusa. Ale nawet to rozmnożenie chleba, którego Jezus dokonał, nie było celem tej starotestamentalnej zapowiedzi. Pełnię osiąga ona w czasie Ostatniej Wieczerzy, kiedy Jezus dając uczniom chleb wypowiada nad nim słowa: To jest Ciało moje.

Do tego Jezus przygotowuje tych, którzy idą za Nim. Jednak już na początku pojawiają się trudności: w Chrystusie chcą widzieć kogoś, kto zapewni im ziemski dostatek, kto wyzwoli ich z głodu, zaspokoi ich pragnienie ziemskiego chleba. A Bóg idzie dalej i nie zgadza się pozostać na tym poziomie.

Problem, z którym często się zderza człowiek, to chęć zagarnięcia Boga dla siebie, kształtowania Go takim, jakim ja chcę, aby był. To jest tworzenie Boga na własny użytek, żeby zapewniał mi to, co potrzebuję. Bóg jednak nie zgadza się na to. Nie pozwala się zamknąć w naszych oczekiwaniach wobec Niego. W samej istocie bycia Bogiem jest też wezwanie do człowieka, by uznał to i pozwolił Bogu być Bogiem w swoim życiu, czyli dostosowywać swoje życie do Boga a nie Boga do swojego życia.

Ks. Grzegorz