Wczesnym rankiem w piątek po Bożym Ciele o godz. 5.30 odprawiliśmy dla pielgrzymów Mszę św. w naszym kościele parafialnym. Powierzyliśmy te dni Sercu Bożemu i Matce Bożej Płaszowskiej. O godz. 6.00 wyruszyliśmy autokarem na pielgrzymkowy szlak. Trasa naszej podróży biegła przez Sandomierz, Lublin, Białystok i Augustów do Rożanegostoku. Pierwszym przystankiem na drodze pielgrzymowania była modlitwa na Świętej Górze Grabarce, położonej na południu Białostocczyzny, niedaleko Siemiatycz, w Puszczy Mielnickiej. Jest to najbardziej znane w Polsce sanktuarium prawosławne. Najwięcej pielgrzymów, kilkadziesiąt tysięcy, przybywa tu na święto Przemienienia Pańskiego – Spasa, obchodzone w Kościele prawosławnym 19 sierpnia. Pielgrzymi przynoszą ze sobą krzyże, które później zostawiają na Świętej Górze wokół cerkwi. W Roku Jubileuszowym 2000 do cerkwi na Świętej Górze Grabarce na stałe przybyła kopia Iwierskiej ikony Matki Bożej –cudownej ikony ze Świętej Góry Atos. {galeria}rozanystok{/galeria}
Po modlitwie i wypiciu wody ze źródełka ruszyliśmy dalej w kierunku Białegostoku. Tam zatrzymaliśmy się na modlitwie w Bazylice Mniejszej Wniebowzięcia NMP (obecnie kościół katedralny). Znajduje się w niej piękny ołtarz na wzór krakowskiego ołtarza Wita Stwosza. Modliliśmy się przed Matką Bożą Miłosierdzia. Następnie przeszliśmy do pierwszego kościoła w Białymstoku ufundowanego przez rodzinę Branickich, do którego przylega katedra. Kolejnym miejscem modlitwy było Sanktuarium bł. Bolesławy Lament, założycielki Sióstr Misjonarek Świętej Rodziny. Zakończeniem modlitwy było ucałowanie relikwii Błogosławionej.
Z Białegostoku wyruszyliśmy piękną polską krainą przez Augustów na nocleg do bazy pielgrzymkowej w Sanktuarium Matki Bożej Wspomożycielki w Różanymstoku, nad którym opiekę sprawują księża salezjanie. Po zakwaterowaniu i posiłku o godz. 21.00 zgromadziliśmy się na Apel Maryjny w Bazylice Mniejszej Ofiarowania NMP, przed cudownym wizerunkiem Matki Bożej Różanostockiej o wyjątkowo pięknym obliczu. Kustosz tego sanktuarium przedstawił nam w historię cudownego wizerunki i sanktuarium. Dzień zakończyliśmy modlitwą i odśpiewaniem Apelu Jasnogórskiego.
W sobotę, drugiego dnia pielgrzymowania, o godz. 7.30 odprawiliśmy Mszę św. przy ołtarzu Matki Bożej Różanostockiej. Następnie udaliśmy się do kolejnych sanktuariów maryjnych, które w 1999 r. odwiedził Jan Paweł II. Pierwszym z nich było Sanktuarium Matki Bożej Studzieniczańskiej. Mieliśmy to szczęście, że byliśmy tam w tym samym dniu, tzn. 9 czerwca, co papież osiem lat temu. O historii tego sanktuarium opowiedzieli nam ks. proboszcz i kustosz sanktuarium ks. prałat Zygmunt Kopiczko. Tam spotkaliśmy ks. bpa Edwarda Mazura ordynariusza ełckiego, który udzielił nam błogosławieństwa na dalsze pielgrzymowanie. Studzieniczna jest położona malowniczo wśród lasów nad brzegami Jeziora Studzieniczego i jest oddalona od Augustowa około 7 km. Sanktuarium MB Studzieniczańskiej znajduje się właściwie na wyspie, którą przed laty połączono z lądem usypaną groblą. Obok sanktuarium, na brzegu jeziora, postawiono pomnik Jana Pawła II. Papież jakby schodzi na ląd z laską w lewej dłoni i różańcem w prawej. Napis na tablicy pod pomnikiem: „Byłem tu wiele razy, lecz jako Papież po raz pierwszy i chyba ostatni” wzbudza poruszenie i refleksję wśród przybyłych. Wielu pielgrzymów modliło się, dotykając rąk Ojca Świętego. Po osobistej modlitwie i chwili refleksji wyruszyliśmy do kolejnego maryjnego sanktuarium – do Matki Bożej Sejneńskiej. Cudowny obraz Matki Bożej znajduje się w bocznej kaplicy w Bazylice Nawiedzenia NMP w Sejnach. Po zwiedzeniu bazyliki i modlitwie przed cudowną figurą Matki Bożej pożegnaliśmy Sejny i pojechaliśmy do Wigier – miejsca szczególnego, w którym również jako pielgrzym wiele razy przebywał Karol Wojtyła, a jako papież Jan Paweł II jeden raz. Ojciec Święty odwiedził Wigry 8-10 czerwca 1999 r. Wigry – jedyne to miejsce, gdzie człek, nie zrywając współżycia z ludźmi, może nie śpiesząc się, uczynić rachunek sumienia, zrozumieć, co uczynił złego i jak powinien to naprawić, odetchnąć od zgiełku życia i dojść do równowagi ducha. Cicha puszcza dobiegająca do samych brzegów, majestatyczne niby zadumane jezioro, wyspa wigierska, tchnąca siwą, pracowitą przeszłością i myślami bogobojnych pustelników działają kojąco. Tę ciszę odczuwa tu każdy, a spływające nań ukojenie przepełnia serce radością, która zmusza do milczenia niby w obliczu świętości.
Na wyspie nad malowniczym jeziorem Wigry położony jest pokamedulski zespół klasztorny. Opustoszały erem dzisiaj tylko przypomina o potędze ducha modlitwy, która kiedyś stąd zanoszona była przez zakonników do Boga. Z wieży zegarowej rozpościera się piękny widok na jezioro, które okala stary zespół klasztorny. Tutaj mogliśmy się pomodlić i wczuć w ducha życia pustelniczego. Zwiedziliśmy także muzeum papieskie – apartamenty, w których przebywał w 1999 r. Jan Paweł II.
W drodze powrotnej do Różanegostoku zatrzymaliśmy się jeszcze w jednym sanktuarium – Matki Bożej Różańcowej w Krasnymborze.
Ostatni dzień pielgrzymki, niedziela, rozpoczął się Mszą św. odprawianą przed cudownym wizerunkiem Matki Bożej Różanostockiej Wspomożycielki. Przedstawiliśmy osobiste i parafialne sprawy Tej, która jest Pośredniczką i nieustannie wspomaga nas na drodze pielgrzymowania do Boga. W ciągu wieków wielu ludzi zostało w tym miejscu uzdrowionych. Każdy z pielgrzymów zostawił tu także zapisane na karteczkach swoje prośby do Matki Bożej.
I tak wyruszyliśmy w drogę powrotną do Krakowa. Zatrzymaliśmy się jeszcze w sanktuarium w Świętej Wodzie, gdzie czczona jest Matka Boża Bolesna. Wokół tego sanktuarium zaczęto w ostatnich latach stawiać krzyże na wzór Świętej Góry Grabarki – jako znak wdzięczności i próśb.
Akcentem turystycznym był przystanek w Białowieży, a także zwiedzenie rezerwatu białowieskiego i spotkanie oko w oko z żubrem.
Dziękujemy Bogu i Matce Najświętszej za te trzy dni pielgrzymowania – oderwania się od codziennej rzeczywistości i zanurzenia w Bogu, za nabranie sił duchowych i witalnych dzięki oddziaływaniu piękna polskiego krajobrazu i rodzimej przyrody. Dziękujemy także ks. Kazimierzowi Wójtowiczowi za zorganizowanie tej pielgrzymki i duchowe przewodniczenie oraz ks. proboszczowi Andrzejowi Gruszce i ks. Antoniemu Bąkowi, a także wszystkim pielgrzymom za wspaniałą atmosferę wspólnego pielgrzymowania.
