Gdy Jezus razem z uczniami i sporym tłumem wychodził z Jerycha, niewidomy żebrak Bartymeusz, syn Tymeusza, siedział przy drodze. Ten słysząc, że to jest Jezus z Nazaretu, zaczął wołać: «Jezusie, Synu Dawida, ulituj się nade mną». Wielu nastawało na niego, żeby umilkł. Lecz on jeszcze głośniej wołał: «Synu Dawida, ulituj się nade mną».
Jezus przystanął i rzekł: «Zawołajcie go». I przywołali niewidomego, mówiąc mu: «Bądź dobrej myśli, wstań, woła cię». On zrzucił z siebie płaszcz, zerwał się i przyszedł do Jezusa. A Jezus przemówił do niego: «Co chcesz, abym ci uczynił?» Powiedział Mu niewidomy: «Rabbuni, żebym przejrzał». Jezus mu rzekł: «Idź, twoja wiara cię uzdrowiła». Natychmiast przejrzał i szedł za Nim drogą.
Mk 10,46b-52
Dzisiejsza Ewangelia opowiada o uzdrowieniu niewidomego Bartymeusza. Na uwagę zasługuje fakt, że Bartymeusz mocno pragnął, aby Jezus przywrócił mu wzrok i był bardzo wytrwały w swoich prośbach. Wyznał też swoją wiarę, że Jezus jest Mesjaszem oraz nazwał go Rabbuni, czyli „Mój Mistrzu”.
W tłumie ludzi podążających za Jezusem byli tacy, którzy chcieli uciszyć Bartymeusza, ale też i tacy, którzy dodawali mu odwagi. Podobnie jest w naszych środowiskach – niektórzy wątpią w sens modlitwy i próbują nas zniechęcić, a inni mówią „bądź dobrej myśli”. W przypadku Bartymeusza zarówno jedni, jak i drudzy umacniali jego wiarę. Prosił o uzdrowienie coraz gorliwiej, a w momencie, gdy Jezus go zawołał, zostawił swój płaszcz (czyli prawdopodobnie wszystko, co posiadał) i natychmiast podszedł do Niego.
Warto również zauważyć, że Jezus chciał, aby Bartymeusz precyzyjnie określił czego od Niego oczekuje. W naszym życiu też jest ważne, abyśmy umieli wypowiadać swoje pragnienia. A jeśli potrafimy nazwać to, co wymaga uzdrowienia, otwieramy się na Bożą łaskę i możemy zostać uleczeni. Okazję do tego mamy w Sakramencie Pojednania.
