Krąg Biblijny „LOGOS”

Jezus wziął z sobą Piotra, Jakuba i Jana i zaprowadził ich samych osobno na górę wysoką. Tam przemienił się wobec nich. Jego odzienie stało się lśniąco białe tak, jak żaden wytwórca sukna na ziemi wybielić nie zdoła. I ukazał się im Eliasz z Mojżeszem, którzy rozmawiali z Jezusem.

Wtedy Piotr rzekł do Jezusa: «Rabbi, dobrze, że tu jesteśmy; postawimy trzy namioty: jeden dla Ciebie, jeden dla Mojżesza i jeden dla Eliasza». Nie wiedział bowiem, co należy mówić, tak byli przestraszeni. I zjawił się obłok, osłaniający ich, a z obłoku odezwał się głos: «To jest mój Syn umiłowany, Jego słuchajcie». I zaraz potem, gdy się rozejrzeli, nikogo już nie widzieli przy sobie, tylko samego Jezusa.

A gdy schodzili z góry, przykazał im, aby nikomu nie rozpowiadali o tym, co widzieli, zanim Syn Człowieczy nie powstanie z martwych. Zachowali to polecenie, rozprawiając tylko między sobą, co znaczy powstać z martwych.

Mk 9, 2-10 

W drugą niedzielę Wielkiego Postu mamy okazję być świadkami niesamowitego wydarzenia. Oto Jezus prowadzi Piotra, Jakuba i Jana na górę, gdzie dokonuje się Jego przemienienie. Ukazuje się im w całej Swojej chwale, a sam Stwórca potwierdza Jego boskość. Warto zwrócić uwagę na niezwykłą prywatność całej sceny – chociaż Jezus mógł ukazać się jako Syn Boży całemu światu, to zabiera ze sobą na górę Tabor tylko trzech uczniów. Nie chce manifestować Swojej boskości przed tłumami. Przyszedł na świat jako człowiek i jak zwykłego człowieka czekała Go śmierć. Jezus zabiera ze sobą Piotra, Jakuba i Jana, bo to oni przejdą wkrótce największą próbę – przed nimi ciężkie chwile w Ogrojcu, a następnie cała droga krzyżowa i w końcu śmierć Mistrza na krzyżu. Jezus chce im jednak pokazać, że tragedia Wielkiego Piątku nie będzie końcem, że po nim wydarzy się coś większego. Przemienienie Jezusa na górze jest tak jakby przebłyskiem Wielkiej Nocy, który ma nie tylko utwierdzić uczniów w wierze, sprawić, żeby wytrwali przy swoim Mistrzu do Jego śmierci, ale również żeby przyjęli prawdę o Zmartwychwstaniu oraz potrafili głosić ją na cały świat.  

„To jest mój Syn umiłowany, Jego słuchajcie” - mówi Bóg. Niech to będzie dla nas wskazówką na kolejne dni Wielkiego Postu. Wsłuchiwanie się w to, czego oczekuje od nas Pan, podążanie za Jego słowami jest jedyną drogą do oglądania chwały Zmartwychwstałego w Niebie.

Ania

Duch wyprowadził Jezusa na pustynię. Czterdzieści dni przebył na pustyni, kuszony przez szatana. Żył tam wśród zwierząt, aniołowie zaś Mu usługiwali.

Po uwięzieniu Jana przyszedł Jezus do Galilei i głosił Ewangelię Bożą. Mówił: «Czas się wypełnił i bliskie jest królestwo Boże. Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię».

Mk 1, 12-15 

Miłość Boża jest nieskończona, wzgardzona, odrzucona przez ludzi ciągle domaga się od nich uwagi i docenienia wymiaru ofiary jaką Bóg zesłał dla człowieka. Każe On nam się nawracać nieustannie, mimo licznych upadków, rezygnacji i zwątpień. Dał nam Chrystusa, by był dla nas przykładem , ucieczką i pomocą, ale przede wszystkim by był naszym zbawieniem, o którego istocie zapominamy w natłoku dnia codziennego i "ważnych spraw".

Zabity Sprawiedliwy przez i dla niesprawiedliwych. Taką ofiarę składa Chrystus dla Ojca byśmy mogli cieszyć się życiem wiecznym. Ale czy to doceniamy? Niech te dni postu będą dla nas wyzwaniem, walką z pokusami i samym sobą. By prawdziwie się nawrócić wierząc w Ewangelię.

Kasia K.

Pewnego dnia przyszedł do Jezusa trędowaty i upadając na kolana, prosił Go: Jeśli chcesz, możesz mnie oczyścić». Zdjęty litością, wyciągnął rękę, dotknął go i rzekł do niego: «Chcę, bądź oczyszczony».

Natychmiast trąd go opuścił i został oczyszczony. Jezus surowo mu przykazał i zaraz go odprawił ze słowami: «Uważaj, nikomu nic nie mów, ale idź pokaż się kapłanowi i złóż za swe oczyszczenie ofiarę, którą przepisał Mojżesz, na świadectwo dla nich».

Lecz on po wyjściu zaczął wiele opowiadać i rozgłaszać to, co zaszło, tak że Jezus nie mógł już jawnie wejść do miasta, lecz przebywał w miejscach pustynnych. A ludzie zewsząd schodzili się do Niego.

Mk 1, 40-45 

Dzisiejsza Ewangelia pozwala nam być świadkami cudownej działalności Jezusa. Po raz kolejny widzimy jak uzdrawia chorego. Tym razem mamy jednak do czynienia z sytuacją z naszego punktu widzenia skrajną. Do Jezusa przychodzi człowiek chory na trąd – najgorszą chyba chorobę na świecie. Jak wielka musiała być jego wiara w moc Chrystusa – przezwycięża swój lęk, wstyd, pojawia się między ludźmi, którzy go odrzucili. Ma odwagę prosić o uzdrowienie, równocześnie całkowicie poddając się woli Jezusa.

Może to być dla nas ważną nauką – dla Boga każdy człowiek jest tak samo ważny, każdy ma taką samą szansę na uzdrowienie. Wystarczy jedynie uznać swoją ułomność, prawdziwie uwierzyć w moc Jezusa, zwrócić się do Niego o pomoc i zawierzyć Jego woli.

Warto zwrócić też uwagę na jeszcze jedną rzecz. Jezus nie chce, aby uzdrowiony rozpowiadał o cudzie, którego doświadczył. Nie chce być znany jako uzdrowiciel, wie, że przyszedł dokonać czegoś większego – zbawić ludzkość. Ma świadomość, że chwilowa sława może przeszkodzić Jego dziełu.

Módlmy się o wiarę tak silną, jak wiara trędowatego. O umiejętność zawierzenia Jezusowi w każdej, nawet najgorszej sytuacji.

Ania

Gdy Jezus po wyjściu z synagogi przyszedł z Jakubem i Janem do domu Szymona i Andrzeja. Teściowa zaś Szymona leżała w gorączce. Zaraz powiedzieli Mu o niej. On zbliżył się do niej i ująwszy ją za rękę podniósł. Gorączka ją opuściła i usługiwała im.

Z nastaniem wieczora, gdy słońce zaszło, przynosili do Niego wszystkich chorych i opętanych; i całe miasto było zebrane u drzwi. Uzdrowił wielu dotkniętych rozmaitymi chorobami i wiele złych duchów wyrzucił, lecz nie pozwalał złym duchom mówić, ponieważ wiedziały, kim On jest.

Nad ranem, gdy jeszcze było ciemno, wstał, wyszedł i udał się na miejsce pustynne, i tam się modlił. Pośpieszył za nim Szymon z towarzyszami, a gdy Go znaleźli, powiedzieli Mu: ≪Wszyscy Cię szukają≫. Lecz On rzekł do nich: ≪Pójdźmy gdzie indziej, do sąsiednich miejscowości, abym i tam mógł nauczać, bo na to wyszedłem≫. I chodził po całej Galilei, nauczając w ich synagogach i wyrzucając złe duchy.

Mk 1, 29-39 

W dzisiejszej Ewangelii po raz kolejny czytamy o uzdrowieniach, jakich dokonywał Jezus. Uleczona została teściowa Szymona Piotra, a potem, jak pisze św. Marek, wiele innych osób „dotkniętych rozmaitymi chorobami”. Jezus wypędził też wiele złych duchów, a potem poszedł na pustynię, aby się modlić.

Pomimo, że kolejni ludzie szukali Jezusa, On zdecydował, że nie zostanie dłużej z nimi, ale pójdzie do innych galilejskich miejscowości, aby tam też nauczać i pomagać. Bóg sam decyduje o tym gdzie pójść, kogo i kiedy uleczyć, albo obdarować innymi łaskami. On doskonale wie, co będzie w danej chwili najlepsze. Czy staramy się o tym pamiętać także wtedy, gdy bardzo nam zależy na uzdrowieniu z jakiejś choroby lub słabości? Albo, gdy chcielibyśmy jak najszybciej otrzymać to, czego tak bardzo pragniemy?

Kasia Z.