Krąg Biblijny „LOGOS”

Jezus powiedział do arcykapłanów i starszych ludu: ≪Posłuchajcie innej przypowieści. Był pewien gospodarz, który założył winnicę. Otoczył ją murem, wykopał w niej prasę, zbudował wieżę, w końcu oddał ją w dzierżawę rolnikom i wyjechał. Gdy nadszedł czas zbiorów, posłał swoje sługi do rolników, by odebrali plon jemu należny. Ale rolnicy chwycili jego sługi i jednego obili, drugiego zabili, trzeciego kamieniami obrzucili. Wtedy posłał inne sługi, więcej niż za pierwszym razem, lecz i z nimi tak samo postąpili.

W końcu posłał do nich swego syna, tak sobie myśląc: “Uszanują mojego syna”. Lecz rolnicy, zobaczywszy syna, mówili do siebie: “To jest dziedzic; chodźcie, zabijmy go, a posiądziemy jego dziedzictwo”. Chwyciwszy go, wyrzucili z winnicy i zabili. Kiedy więc właściciel winnicy przyjdzie, co uczyni z owymi rolnikami?≫

Rzekli Mu: ≪Nędzników marnie wytraci, a winnicę odda w dzierżawę innym rolnikom, takim, którzy mu będą oddawali plon we właściwej porze≫.

Jezus im rzekł: ≪Czy nigdy nie czytaliście w Piśmie: “Właśnie ten kamień, który odrzucili budujący, stał się głowicą węgła. Pan to sprawił i jest cudem w naszych oczach”. Dlatego powiadam wam: Królestwo Boże będzie wam zabrane, a dane narodowi, który wyda jego owoce≫.

Mt 21, 33-43

W przypowieści przytoczonej w dzisiejszej Ewangelii Bóg porównany jest do gospodarza zarządzającego swoją winnicą. Gospodarz uczynił wszystko, aby plon był jak najlepszy – otoczył winnicę murem, wykopał tłocznię, postawił wieżę. A jednak nie doczekał się spodziewanych owoców, pomimo wielu wysiłków i prób ze swojej strony. Co więcej – został praktycznie wygnany ze swojej winnicy przez ludzi, którzy sami chcieli nią zarządzać.

Tak samo jak ten gospodarz działa Bóg – stworzył człowieka na swoje podobieństwo, ofiarował mu cały świat, przeznaczył dla niego Królestwo Boże. Czynił znaki, posyłał proroków, a na koniec swojego Syna. Ludzie jednak nie rozpoznali Go, nie chcieli przyjąć Jego wartości, zmienić swojego życia, a na końcu skazali Go na śmierć. Wyrzucili Boga ze swojego życia. Nie zrozumieli, że tylko Jezus może być tym kamieniem, na którym budowanie ma sens.

Módlmy się, żebyśmy potrafili przyjąć tą prawdę, że Jezus musi być fundamentem wszystkiego, co budujemy tu, na ziemi. I że wszystko co zbudujemy bez Niego, prędzej czy później runie.

Ania  

Jezus powiedział do arcykapłanów i starszych ludu: «Co myślicie? Pewien człowiek miał dwóch synów. Zwrócił się do pierwszego i rzekł: “Dziecko, idź dzisiaj i pracuj w winnicy”. Ten odpowiedział: “Idę, Panie”, lecz nie poszedł. Zwrócił się do drugiego i to samo powiedział. Ten odparł: “Nie chcę”. Później jednak opamiętał się i poszedł. Któryż z tych dwóch spełnił wolę ojca?».

Mówią Mu: «Ten drugi». Wtedy Jezus rzekł do nich: «Zaprawdę powiadam wam: Celnicy i nierządnice wchodzą przed wami do królestwa niebieskiego. Przyszedł bowiem do was Jan drogą sprawiedliwości, a wyście mu nie uwierzyli. Celnicy zaś i nierządnice uwierzyli mu. Wy patrzyliście na to, ale nawet później nie opamiętaliście, żeby mu uwierzyć».

Mt 21, 28-32

Jezus mówi ostre słowa do arcykapłanów i starszych ludu. Celnicy i nierządnice wchodzą do królestwa niebieskiego przed „porządnymi” wyznawcami Boga Izraela! To musiało ich poruszyć. Ale tego właśnie chce Jezus: uratować człowieka. Dlatego nie boi się sięgać po takie porównania.

Niebezpieczeństwo które ciągle grozi „porządnym”, to uznanie, że już wszystko jest w porządku, że już nic nie potrzebuję zmieniać. A wtedy nie potrzebuję Zbawiciela. Po co Jezus? I to właśnie miało miejsce w przypadku arcykapłanów i starszych ludu. Uznali, że są już doskonali i nie przyjęli Jezusa, zbawienia ofiarowanego przez Niego. A przecież tylko zagubiona owca może być odnaleziona, tylko chory może być uzdrowiony, tylko niewidomemu może być przywrócony wzrok, tylko więzień wyzwolony, tylko grzeszny człowiek może być zbawiony.

W człowieku zranionym grzechem pierworodnym ciągle jest skłonność do czynienia zła, do wyborów sprzecznych z wolą Boga. A tylko wypełniając wolę Bożą, możemy osiągnąć swoje zbawienie. Tylko ciągle napotykamy tu trudności, ciągle jakoś tak wola Boża nam na przekór, ciągle nam trudno powiedzieć Bogu: „Idę” i pójść, jak Jezus, który powiedział Ojcu: „Idę”, i poszedł – aż na krzyż… ale to tam jest zbawienie.

ks. Grzegorz 

Jezus opowiedział swoim uczniom tę przypowieść: ≪Królestwo niebieskie podobne jest do gospodarza, który wyszedł wczesnym rankiem, aby nająć robotników do swej winnicy. Umówił się z robotnikami o denara za dzień i posłał ich do winnicy. Gdy wyszedł około godziny trzeciej, zobaczył innych, stojących na rynku bezczynnie, i rzekł do nich: “Idźcie i wy do mojej winnicy, a co będzie słuszne, dam wam”. Oni poszli. Wyszedłszy ponownie około godziny szóstej i dziewiątej, tak samo uczynił.

Gdy wyszedł około godziny jedenastej, spotkał innych stojących i zapytał ich: “Czemu tu stoicie cały dzień bezczynnie?” Odpowiedzieli mu: “Bo nas nikt nie najął”. Rzekł im: “Idźcie i wy do winnicy!”.

A gdy nadszedł wieczór, rzekł właściciel winnicy do swego rządcy: “Zwołaj robotników i wypłać im należność, począwszy od ostatnich aż do pierwszych!”. Przyszli najęci około jedenastej godziny i otrzymali po denarze. Gdy więc przyszli pierwsi, myśleli, że więcej dostaną; lecz i oni otrzymali po denarze.

Wziąwszy go, szemrali przeciw gospodarzowi, mówiąc: “Ci ostatni jedną godzinę pracowali, a zrównałeś ich z nami, którzyśmy znosili ciężar dnia i spiekoty”. Na to odrzekł jednemu z nich: “Przyjacielu, nie czynię ci krzywdy; czy nie o denara umówiłeś się ze mną? Weź, co twoje, i odejdź! Chcę też i temu ostatniemu dać tak samo jak tobie. Czy mi nie wolno uczynić ze swoim, co chcę? Czy na to złym okiem patrzysz, że ja jestem dobry?” Tak ostatni będą pierwszymi, a pierwsi ostatnimi≫.

Mt 20, 1-16a

Denar za dwanaście godzin pracy, denar za dziewięć godzin pracy, denar za sześć, za trzy i denar za godzinę pracy. Tak wygląda królestwo niebieskie. I pewnie obrusza nas to. Jak to, żeby wynagrodzenie było takie samo, niezależnie od długości pracy. Przekładając to na znaczenie religijne, tłumaczymy sobie, że ci którzy całe życie się starali być dobrzy otrzymują taką samą nagrodę co ci, którzy nawrócili się pod koniec życia.

Przypowieść ma to do siebie, że nie da się jak w matematyce podłożyć pod niewiadome jakieś wartości i wyjdzie nam wynik. Przypowieść ukazuje tylko pewne aspekty danej rzeczywistości. Co ta przypowieść nam mówi o rzeczywistości królestwa Bożego. Po pierwsze: wszystko jest podarowane, chrześcijaństwo jest religią łaski. To trochę na przekór nam, bo trudno jest przyznać się, że czegoś nie damy rady osiągnąć, że ktoś nam musi to podarować. Maryja też miała wszystko podarowane: i wolność od grzechu pierworodnego, i Boże macierzyństwo, i pełnię łaski w sobie. Wszystko podarowane.

Drugi aspekt przypowieści jest taki, że inicjatywa zawsze pochodzi od Boga, On pierwszy wychodzi do nas. To gospodarz wychodzi na rynek, od samego rana do wieczora. Zaprasza do swojej winnicy. Bóg ciągle wychodzi na poszukiwanie człowieka. I tu jest miejsce na odpowiedź człowieka i rozpoczyna się dialog człowieka z Bogiem. I każdy ma też swój wyznaczony czas. Jedni z rana, inni w południe, inni jeszcze pod wieczór tego życia. Jak łotr na krzyżu. Można powiedzieć, że dostał się do nieba za pięć dwunasta. Co by było, gdyby na tym krzyżu zamiast Jezusa wisiał ktoś inny?

ks. Grzegorz 

Jezus powiedział do Nikodema: «Nikt nie wstąpił do nieba, oprócz Tego, który z nieba zstąpił, Syna Człowieczego. A jak Mojżesz wywyższył węża na pustyni, tak potrzeba, by wywyższono Syna Człowieczego, aby każdy, kto w Niego wierzy, miał życie wieczne.

Tak bowiem Bóg umiłował świat, że Syna swego Jednorodzonego dał, aby każdy, kto w Niego wierzy, nie zginął, ale miał życie wieczne. Albowiem Bóg nie posłał swego Syna na świat po to, aby świat potępił, ale po to, by świat został przez Niego zbawiony».

J 3, 13-17

„Tak bowiem Bóg umiłował świat, że Syna swego Jednorodzonego dał, aby każdy, kto w Niego wierzy, nie zginął, ale miał życie wieczne. Albowiem Bóg nie posłał swego Syna na świat po to, aby świat potępił, ale po to, by świat został przez Niego zbawiony”. Proste słowa, niewymagające żadnego komentarza. Bez symboli, bez przenośni, bez drugiego dna. Aż trudno pojąć, że w tak prostych słowach mógł zostać zawarty cały sens naszej wiary. Streszczenie całej Ewangelii.

Często patrzy się na wiarę, na Pismo Święte jak na coś, co ma na celu nas ograniczyć; co wprowadza jedynie same zakazy, które mają na celu utrudnić życie. Albo jeszcze gorzej – uważa się, że poprzez ukazanie człowiekowi jego grzechu, poprzez pokutę, karę Bóg chce pokazać swoją wyższość, swoją władzę nad człowiekiem. Jak ciężko uwierzyć, że wszystko może wynikać z troski o człowieka, z niezmierzonej miłości do niego. Może dlatego równie ciężko uwierzyć w miłość w naszym codziennym życiu? W to, że bliźniemu może naprawdę zależeć na nas; że jego napomnienia, o których wspominała ubiegłotygodniowa Ewangelia, wynikają nie z chęci jego wywyższenia się względem nas, ale z prawdziwej miłości i troski.

Wpatrując się w krzyż bardzo często koncentrujemy się na bólu i cierpieniu. Ogarnia nas poczucie niesprawiedliwości i krzywdy. A może spróbujmy następnym razem popatrzeć na krzyż przez pryzmat nadziei i miłości. Nadziei na życie wieczne, którą to, co na krzyżu się dokonało, niesie każdemu z nas. Dostrzeżmy też miłość, która na krzyżu ukazała się w swojej najpełniejszej postaci – w miłości Boga do człowieka, oraz w miłości Syna do Ojca.

Ania