Krąg Biblijny „LOGOS”

Stało się, że Jezus zmierzając do Jerozolimy przechodził przez pogranicze Samarii i Galilei. Gdy wchodzili do pewnej wsi, wyszło naprzeciw Niego dziesięciu trędowatych. Zatrzymali się z daleka i głośno zawołali: ≪Jezusie, Mistrzu, ulituj się nad nami≫. Na ich widok rzekł do nich: ≪Idźcie, pokażcie się kapłanom≫. A gdy szli, zostali oczyszczeni.

Wtedy jeden z nich widząc, że jest uzdrowiony, wrócił chwaląc Boga donośnym głosem, upadł na twarz do nóg Jego i dziękował Mu. A był to Samarytanin. Jezus zaś rzekł: ≪Czy nie dziesięciu zostało oczyszczonych? Gdzie jest dziewięciu? Żaden się nie znalazł, który by wrócił i oddał chwałę Bogu, tylko ten cudzoziemiec≫.

Do niego zaś rzekł: ≪Wstań, idź, twoja wiara cię uzdrowiła≫.

Łk 17, 11-19

Jezus jest w drodze. Trędowaci byli zepchnięci poza margines swojego społeczeństwa - byli skazani na bycie w tym samym miejscu, miejscu odrzucenia, pogardy. Najwyraźniej trzymali się razem, skoro aż dziesięciu wyszło naprzeciw Jezusa prosząc by ulitował się nad nimi. Wszyscy wołają, ale wszyscy wołają z daleka. Jaka jest zatem ich wiara skoro nie podchodzą do Jezusa blisko? Samo wołanie może być z ich strony aktem desperacji - i tak nic im już nie pozostało, może więc Jezus będzie lekarstwem na ich chorobę. Ciekawe, że nie podchodzą bliżej. Może to strach lub codzienność, w której spotykali się z odrzuceniem powoduje, że tego nie robią, a może tylko niektórzy spośród nich wierzyli, że On tego rzeczywiście dokona. Może zatem to nie wiara w Jezusa a nadzieja na lepsze życie motywuje ich by wołać do Boga o pomoc?

Oczyszczenie dotyka wszystkich dziesięciu. Uzdrowienie dotyka jednego - Samarytanina. Oczyszczenie dokonuje się również w drodze, daleko od miejsca przebywania Jezusa - ich drodze do kapłanów, uzdrowienie dokonuje się w bliskim kontakcie z Mistrzem, w momencie upadnięcia do stóp Jezusa i oddania chwały Bogu za uleczenie z choroby. Warunkiem tego uzdrowienia jest wiara, bo Jezus mówi do Samarytanina „Wstań, idź, Twoja wiara Cię uzdrowiła”. Wolą Jezusa pewnie było uzdrowienie ich wszystkich. Być może wiedział, znał ich myśli i to co w sercu, wiedział, że nie przyjdą do Niego, że oczyszczenie nie będzie początkiem ich spotkania z Nim, ale mimo to daje im łaskę uleczenia z choroby. Dlaczego? Może dlatego, że przyszedł do Izraelitów by ich zbawić, i choć oni nie są mu wierni, On nie jest w stanie zaprzeć się samego siebie i nie zatroszczyć o swój lud, nie zadbać o tych, których miłuje, nie okazać im tej swojej miłości. Skoro przyszedł do domu Izraela to dlaczego nie uzdrawia tylko Izraelitów, ale i cudzoziemców? Bo Słowo Jego jest nieskrępowane i wszystkie krańce Ziemi dostępują zbawienia. Cała Ziemia ma wołać na cześć Pana.

Naaman też doznaje uleczenia z choroby, a następnie uzdrowienia poprzez powrót do proroka Elizeusza i potrzebę wyrażenia swojej wdzięczności względem Boga. To ten oczyszczony Syryjski wódz tylko w Bogu widzi Tego, któremu należy oddawać cześć i składać ofiary. Wolą Boga jest by Mu dziękować! Dlaczego? Dlatego, że wtedy ma szansę dotknąć swoją łaską nie tego co fizyczne, a duchowe - głębi naszego serca.

Początkiem jest choroba. Dziś Słowo Boże pokazuje trąd jako moment skierowania się w stronę Boga. Ale to tylko początek. Na każde nasze wołanie Bóg odpowiada łaską, ale z tą łaską trzeba dalej współpracować. Bo Jezusowi zależy na naszej duszy, na naszym Zbawieniu, dlatego uzdrowienie z fizycznych dolegliwości jest dla Niego tylko zaproszeniem do uleczenia tego, co chore w sercu i duszy człowieka. Jednak jak z każdym zaproszeniem - zawsze zostaje tylko zaproszeniem.

Wiola

Apostołowie prosili Pana: ≪Przymnóż nam wiary≫. Pan rzekł: ≪Gdybyście mieli wiarę jak ziarnko gorczycy, powiedzielibyście tej morwie: “Wyrwij się z korzeniem i przesadź się w morze”, a byłaby wam posłuszna. Kto z was, mając sługę, który orze lub pasie, powie mu, gdy on wróci z pola: Pójdź i siądź do stołu? Czy nie powie mu raczej: Przygotuj mi wieczerzę, przepasz się i usługuj mi, aż zjem i napiję się, a potem ty będziesz jadł i pił? Czy dziękuje słudze za to, że wykonał to, co mu polecono?

Tak mówcie i wy, gdy uczynicie wszystko, co wam polecono: Słudzy nieużyteczni jesteśmy; wykonaliśmy to, co powinniśmy wykonać≫.

Łk 17, 5-10

W niedzielnej Ewangelii apostołowie proszą Jezusa o wiarę. Czują że wszystkie czyny, słowa wydarzenia dotyczące Jezusa przerastają ludzkie pojęcie. Nie mogą zrozumieć tego co Mistrz chce im przekazać. Gdzie rozum nie może sprostać problemowi zastępuje go wiara. Boskie tajemnice wykraczają daleko poza ludzki rozum wiara ma dopełnić tę pustkę.

Pomimo iż uczniowie zauważyli swój niedostatek, Jezus potwierdza ich przypuszczenia o małości ich wiary. Posługuje się obrazem ziarnka gorczycy, które jest symbolem czegoś bardzo małego , ledwie widocznego a zarazem pełnego możliwości wzrastania. Twierdzi, że taka ilość wiary wystarczy aby dokonywać niezwykłych rzeczy. Zauważa też, że uczniowie nie mają nawet jej odrobiny. Jezus określa również niejako cel posiadania wiary. Człowiek winien ją wykorzystać do służby Bogu i ludziom nie żądając w zamian zapłaty. Jezus tłumacząc ten fakt porównuje ich do sługi, który nie czeka na pochwałę za wykonany obowiązek. Zwraca Apostołom uwagę na to, iż mają służyć bez względu na zapłatę, która mogła by przybrać formę materialną bądź nawet zwykłej ludzkiej pochwały. Pełni wiary i ufności wraz z Bogiem winni czynić Świat lepszym nie bacząc na nagrodę.

My ludzie rzadko doceniamy dar wiary, która nie jest prezentem otrzymanym w ciągu kilku chwil, ale żmudnym przekraczaniem własnych niedoskonałości, darem o który trzeba nieustannie zabiegać i go chronić przed złem. Brak tej wiary dostrzegamy często, gdy już wszystko zawiedzie, gdy nie ma do kogo się zwrócić się o pomoc, gdy brak odpowiedzi na stawiane pytania. Kiedy jednak uda się nam posiąść jej odrobinę powinniśmy wykorzystać ją dla dobra wszystkich ludzi, bez roszczeń o zapłatę.

Bywa że gdy czynimy coś dobrego i godnego pochwały zapominamy komu zawdzięczamy to poruszenie serca. Źle czujemy się, gdy nikt nie doceni naszego gestu, nie dojrzy dobrej woli, nie zauważy poświęcenia. Należy jednak pamiętać o tym i wierzyć w to mocno, że każdą dobrze wykonaną pracę, każdy udział w dobrym dziele widzi Ojciec w Niebie, błogosławi nasz trud i wspiera go swoją mocą.

Artur

Jezus powiedział do faryzeuszów: ≪Żył pewien człowiek bogaty, który ubierał się w purpurę i bisior i dzień w dzień świetnie się bawił. U bramy jego pałacu leżał żebrak okryty wrzodami, imieniem Łazarz. Pragnął on nasycić się odpadkami ze stołu bogacza; nadto i psy przychodziły i lizały jego wrzody. Umarł żebrak i aniołowie zanieśli go na łono Abrahama. Umarł także bogacz i został pogrzebany.

Gdy w Otchłani, pogrążony w mękach, podniósł oczy, ujrzał z daleka Abrahama i Łazarza na jego łonie. I zawołał: Ojcze Abrahamie, ulituj się nade mną i poślij Łazarza; niech koniec swego palca umoczy w wodzie i ochłodzi mój język, bo strasznie cierpię w tym płomieniu.

Lecz Abraham odrzekł: Wspomnij, synu, że za życia otrzymałeś swoje dobra, a Łazarz przeciwnie, niedolę; teraz on tu doznaje pociechy, a ty męki cierpisz. A prócz tego między nami a wami zionie ogromna przepaść, tak że nikt, choćby chciał, stąd do was przejść nie może ani stamtąd do nas się przedostać.

Tamten rzekł: Proszę cię więc, ojcze, poślij go do domu mojego ojca. Mam bowiem pięciu braci: niech ich przestrzeże, żeby i oni nie przyszli na to miejsce męki.

Lecz Abraham odparł: Mają Mojżesza i Proroków, niechże ich słuchają. Tamten odrzekł: Nie, ojcze Abrahamie, lecz gdyby kto z umarłych poszedł do nich, to się nawrócą.

Odpowiedział mu: Jeśli Mojżesza i Proroków nie słuchają, to choćby kto z umarłych powstał, nie uwierzą≫.

Łk 16, 19-31

Kolejna niedziela, kolejna Ewangelia, i kolejna mówiąca o bogactwie. Mogłoby się wydawać, że jest ono znowu w centrum przepowiadania Jezusa. Ale to tylko pozory. W rzeczywistości, bogactwo jest tylko tłem dla wezwania Jezusa do miłości.

Czytając tę przypowieść o bogaczu i Łazarzu można odnieść wrażenie, że bogaty jest zły, a biedny dobry, i że trzeba być biednym, żeby mieć nadzieję na życie wieczne. Tymczasem zbawienie nie jest zależne od naszej majętności, od tego czy jesteśmy bogaci czy biedni. Bogactwo może być przeszkodą w osiągnięciu zbawienia, ale nie warunkuje go. U końca naszego życia będziemy sądzeni z miłości. Biedny, który się pojawia jest dla bogatych szansą na czynienie miłości. I to jest głównym przesłaniem Jezusowej przypowieści: by bogactwo nie zamknęło człowieka na życie innych, bo w ten sposób zamyka też samemu człowiekowi drogę prowadzącą do prawdziwego życia – tego wiecznego. Wtedy człowiek zamiast dążyć do niebieskiej ojczyzny, buduje sobie tę ojczyznę - miejsce wiecznego przebywania tu na ziemi. A przecież „ziemia przeminie”.

Życie nie polega na szukaniu wygody i „świętego spokoju”, ale na wykorzystywaniu okazji do czynienia dobra, do wprowadzania miłości w codzienne życie, posługując się tym, co Bóg mi dał.

ks. Grzegorz  

Jezus powiedział do swoich uczniów: ≪Pewien bogaty człowiek miał rządcę, którego oskarżono przed nim, że trwoni jego majątek. Przywołał go do siebie i rzekł mu: “Cóż to słyszę o tobie? Zdaj sprawę z twego zarządu, bo już nie będziesz mógł być rządcą”. Na to rządca rzekł sam do siebie: “Co ja pocznę, skoro mój pan pozbawia mię zarządu? Kopać nie mogę, żebrać się wstydzę. Wiem, co uczynię, żeby mię ludzie przyjęli do swoich domów, gdy będę usunięty z zarządu”.

Przywołał więc do siebie każdego z dłużników swego pana i zapytał pierwszego: “Ile jesteś winien mojemu panu?” Ten odpowiedział: “Sto beczek oliwy”. On mu rzekł: “Weź swoje zobowiązanie, siadaj prędko i napisz pięćdziesiąt”. Następnie pytał drugiego: “A ty ile jesteś winien?” Ten odrzekł: “Sto korcy pszenicy”. Mówi mu: “Weź swoje zobowiązanie i napisz: osiemdziesiąt”. Pan pochwalił nieuczciwego rządcę, że roztropnie postąpił. Bo synowie tego świata roztropniejsi są w stosunkach z ludźmi podobnymi sobie niż synowie światła.

Ja także wam powiadam: Zyskujcie sobie przyjaciół niegodziwą mamoną, aby gdy wszystko się skończy, przyjęto was do wiecznych przybytków. Kto w drobnej rzeczy jest wierny, ten i w wielkiej będzie wierny; a kto w drobnej rzeczy jest nieuczciwy, ten i w wielkiej nieuczciwy będzie. Jeśli więc w zarządzie niegodziwą mamoną nie okazaliście się wierni, prawdziwe dobro kto wam powierzy? Jeśli w zarządzie cudzym dobrem nie okazaliście się wierni, kto wam da wasze?

Żaden sługa nie może dwom panom służyć. Gdyż albo jednego będzie nienawidził, a drugiego miłował; albo z tamtym będzie trzymał, a tym wzgardzi. Nie możecie służyć Bogu i mamonie≫.

Łk 16, 1-13

Dzisiejsza ewangelia mówi wiele o uczciwości, stosunku pracy, byciu uczciwym. Przedstawia nam też nas samych i naszą codzienność. Wiele razy w relacjach z innymi nie jesteśmy tacy krystaliczni i do końca uczciwi, nie zawsze wszystko wykonujemy poprawnie. Czasem szukamy różnych sposobów, aby umniejszyć swoje zaniedbania lub poczucie winy. Tak zachowujemy się wobec ludzi, a czy nie podobnie zachowujemy się wobec Boga? Jedyną Osobą, przed którą nie ma sensu się ukrywać, jest Bóg. On dobrze wie, jacy jesteśmy, gdzie „zawaliliśmy”, gdzie chcieliśmy „przekombinować”. Nie ma sensu udawać przed Nim. Wobec niego musimy być skrajnie uczciwi – w mówieniu o swoim życiu codziennym, jak i w modlitwie. Jeżeli zaniedbujemy codzienną modlitwę, choćby westchnienie do Pana, trudniej nam potem poświęcić czas na niedzielną Mszę świętą. Jeśli nie podtrzymujemy relacji z Bogiem – „Nie możecie służyć Bogu i mamonie” - kruszy się ona i załamuje, a potem zanika. W kontaktach z ludźmi potrafimy być zapobiegliwi – potrafimy przejmować się tym, czy ktoś nas akceptuje, czy nie. Szukamy dobrych relacji i martwimy się, czy odnajdziemy się wśród ludzi. Bogu chodzi o nas samych, a przy tym też o to, by być „zaradnym” w sprawach boskich, w dążeniu do nieba. Jeżeli Jego postawimy w swoim życiu na pierwszym miejscu, to wszystko inne odnajdzie właściwe miejsce i czas.

Kasia