Krąg Biblijny „LOGOS”

Jezus powiedział swoim uczniom:≪Jeszcze wiele mam wam do powiedzenia, ale teraz jeszcze znieść nie możecie. Gdy zaś przyjdzie On, Duch Prawdy, doprowadzi was do całej prawdy. Bo nie będzie mówił od siebie, ale powie wszystko, cokolwiek słyszy, i oznajmi wam rzeczy przyszłe. On Mnie otoczy chwałą, ponieważ z mojego weźmie i wam oznajmi. Wszystko, co ma Ojciec, jest moje. Dlatego powiedziałem, że z mojego bierze i wam objawi≫.

J 16, 12-15

Nie jest łatwo mierzyć się z prawdą o Bogu Trój-jedynym. Dla Żydów było to tak bardzo nie do pojęcia, że aż skończyło się ukrzyżowaniem Jezusa.

Jezus nie tylko znał tę prawdę, ale też w niej tkwił. Nie próbował jej uczniom tłumaczyć, wyjaśniać; po prostu mówił o Ojcu, o Duchu: „kto mnie widzi, widzi Ojca”, „poślę wam Ducha Pocieszyciela, On was wszystkiego nauczy”. Wiedział, że uczniowie jeszcze tego nie pojmą, dopiero posłany Duch Święty miał ich doprowadzić do całej prawdy. To Duch Święty objawia prawdę o tym wewnętrznym życiu Boga. Skoro Bóg jest miłością, to nie może być sam - do zrealizowania miłości potrzebny jest ktoś, kogo się kocha. I w Bogu ta miłość między Osobami trwa nieustannie.

Co my z tego mamy? To, że tą miłością Bóg dzieli się też z nami. To z tej miłości Bóg stwarza świat; z tej miłości dokonuje nowego stworzenia poprzez dzieło odkupienia; z tej miłości nadal działa w świecie. Duch Święty nie tylko objawia tę prawdę, nie tylko pozwala nam zrozumieć - na tyle, na ile nasz rozum jest w stanie, ale przede wszystkim daje nam w tej miłości uczestniczyć, bo ta „miłość Boża rozlana jest w naszych sercach przez Ducha Świętego”.

Bóg jest tak wielki, że nie mieści się w głowie, a jednocześnie tak mały, że mieści się w sercu.

Wieczorem w dniu zmartwychwstania, tam gdzie przebywali uczniowie, drzwi były zamknięte z obawy przed Żydami. Przyszedł Jezus, stanął pośrodku i rzekł do nich: «Pokój wam!» A to powiedziawszy, pokazał im ręce i bok. Uradowali się zatem uczniowie ujrzawszy Pana. A Jezus znowu rzekł do nich: «Pokój wam! Jak Ojciec Mnie posłał, tak i Ja was posyłam». Po tych słowach tchnął na nich i powiedział im: «Weźmijcie Ducha Świętego. Którym odpuścicie grzechy, są im odpuszczone, a którym zatrzymacie, są im zatrzymane».

J 20,19-23

Ewangelia Niedzieli Zesłania Ducha Świętego przenosi nas do wieczernika w dniu Zmartwychwstania, gdzie zgromadzili się zalęknieni uczniowie Jezusa. Widzieli mękę oraz śmierć swojego Mistrza, któremu zawierzyli, z którym związali swoje plany na resztę życia. Kiedy był z nimi wszystko wydawało się takie proste, teraz jednak zaczęły pojawiać się wątpliwości; lęk i strach, pytanie co dalej?

Jezus przychodzi jednak wtedy, gdy najbardziej Go potrzebują, przynosi pocieszenie, ulgę i spokój serca. „Pokój Wam” - słowa te uspokajają zalęknionych uczniów. Jezus stanął pośrodku nich, jakby chciał im pokazać, że pragnie być najważniejszy w ich życiu, ich dążeniach, pragnieniach, planach, że nic się nie zmieniło. Chce by zrozumieli, że wszystko o czym kiedyś rozmawiali, o czym razem marzyli dopiero teraz staje się rzeczywistością i to bardziej niż kiedykolwiek. Apostołowie wpadają w euforię. Radość przepełnia ich serca. Liczy się dla nich tylko to, że Jezus znowu jest z nimi, będzie jak dawniej…

Jezus powtórnie uspokaja swych uczniów „Pokój Wam”. Tym razem, tymi słowami, chce zwrócić uwagę na coś ważniejszego, niż tylko na samą radość spotkania. Chce, by uczniowie skupili teraz uwagę na Jego słowa, bo pragnie posłać ich do ludzi na całym Świecie. Jednocześnie daje im pomoc, tchnie w nich Ducha Świętego, obiecanego Pocieszyciela, a wraz z Nim moc przebaczenia grzechów. Od teraz, mogą przemieniać świat, obdarzyć go miłością i pokojem samego Boga.

W życiu często wydaje się nam, że nasze plany legły w gruzach i nic nie jest takie, jakie miało być. Podobnie, jak apostołowie w Wieczerniku, czujemy strach i zagubienie. Tylko Jezus, stojący po środku naszego życia i stawiany na pierwszym miejscu, może temu zaradzić. Musimy jedynie otworzyć serca na Jego działanie, a wtedy przeniknie przez nasz lęk, jak przeniknął przez drzwi Wieczernika. Przyniesie wówczas pokój, a wraz z nim posłanie.

Czy chcę postawić Jezusa w centrum mojego życia ? Czy przyjmę powierzone mi zadanie?

Jezus powiedział do swoich uczniów: «Tak jest napisane: Mesjasz będzie cierpiał i trzeciego dnia zmartwychwstanie, w imię Jego głoszone będzie nawrócenie i odpuszczenie grzechów wszystkim narodom, począwszy od Jerozolimy. Wy jesteście świadkami tego. Oto Ja ześlę na was obietnicę mojego Ojca. Wy zaś pozostańcie w mieście, aż będziecie uzbrojeni mocą z wysoka».

Potem wyprowadził ich ku Betanii i podniósłszy ręce błogosławił ich. A kiedy ich błogosławił, rozstał się z nimi i został uniesiony do nieba. Oni zaś oddali Mu pokłon i z wielką radością wrócili do Jerozolimy, gdzie stale przebywali w świątyni, wielbiąc i błogosławiąc Boga.

Łk 24, 46-53

Można powiedzieć, że Jezus ponownie opuszcza uczniów: odchodzi od nich, unosi się do nieba. Tym razem Jego odejście nie budzi lęku, smutku, nikt nie rozdziera szat. Dlaczego? Przecież odchodzi. Po Jego odejściu czytamy uczniowie trwają na modlitwie, uwielbiając Boga. Znów uczniowie przebywają razem, ale nie z obawy a w oczekiwaniu na wypełnienie obietnicy i w radości. Ta radość być może wynika z tego, że byli oni świadkami wypełniania się Pisma, spełnienia obietnicy Ojca i teraz ich serce jest już ufne i ożywione, wybudzone z lęku, odnowione Zmartwychwstaniem Chrystusa. Zobaczyli, przekonali się i ponownie zawierzyli. Już nie potrzeba im dowodów wystarczy Słowo Boga. A to Słowo to obietnica napełnienia mocą z wysoka! To obietnica ciągłego bycia blisko Zbawiciela. Niby odchodzi a jednak wciąż jest i będzie obecny, a obecności tej doświadczą dzięki Duchowi Świętemu.

Jednak źródłem tej radości może być też fakt, że Jezus idzie do Ojca - wstępuje do nieba. Wyznacza tym samym kierunek życia każdego z nich, każdego z nas. Niebo - to nasze przeznaczenie. Niebo, czyli nieodwracalne bycie z Bogiem, pełne Jego poznanie, to spełnienie ich pragnienia. Tamto odejście było śmiercią, oznaczało, więc i naszą śmierć. Ale było chwilowe a to przeciwnie oznacza życie w pełni i jest na wieki. To tam Jezus czeka na nas, to tam jest mieszkań wiele, to jest właśnie to miejsce, które przygotował nam Ojciec. I choć ich Pan i Zbawiciel, ich stróż i opiekun, ich Mistrz odchodzi to oni doskonale wiedzą, że odchodzi z ziemi, nie z ich serca, nie z ich życia i nadal pozwoli im czuć i doświadczać swojej obecności przez daną im moc z wysoka. A zatem czekają oni na tę moc, wierząc, że dzięki Niej nic nie odłączy ich od Chrystusa, i że dzięki niej dołączą do Chrystusa w niebie. Uwielbiają Boga, bo uwierzyli Jego Słowu.

Być może ta radość ma jeszcze swoje źródło w doświadczeniu miłości Boga do nich. On ich nie zostawia. Ciągle dba o człowieka. Ani przez chwilę nie opuszcza. Nie dość, że mnie wyzwolił, odkupił, że wstępuje do nieba, pokazuje mi moją drogę, nie dość, że posyła Ducha bym doświadczał Jego bliskości i obecności to jeszcze błogosławi uzdalniając mnie do przyjęcia darów, które obiecał. Zmarł i Zmartwychwstał dla mnie. I do nieba wstąpił dla mnie. Bądź, więc Panie uwielbiony w Twojej miłości i trosce o mnie.

Jezus powiedział do swoich uczniów: «Jeśli Mnie kto miłuje, będzie zachowywał moją naukę, a Ojciec mój umiłuje go, i przyjdziemy do niego, i będziemy w nim przebywać. Kto Mnie nie miłuje, ten nie zachowuje słów moich. A nauka, którą słyszycie, nie jest moja, ale Tego, który Mnie posłał, Ojca. To wam powiedziałem przebywając wśród was. A Pocieszyciel, Duch Święty, którego Ojciec pośle w moim imieniu, On was wszystkiego nauczy i przypomni wam wszystko, co wam powiedziałem.

Pokój zostawiam wam, pokój mój daję wam. Nie tak jak daje świat, Ja wam daję. Niech się nie trwoży serce wasze ani się nie lęka. Słyszeliście, że wam powiedziałem: Odchodzę i przyjdę znów do was. Gdybyście Mnie miłowali, rozradowalibyście się, że idę do Ojca, bo Ojciec większy jest ode Mnie.

A teraz powiedziałem wam o tym, zanim to nastąpi, abyście uwierzyli, gdy się to stanie.

J 14, 23-29

W Ewangelii z VI Niedzieli Wielkanocnej Jezus mówi w jasny sposób: „Jeśli Mnie kto miłuje, będzie zachowywał moją naukę” oraz „Kto Mnie nie miłuje, ten nie zachowuje słów moich”. Te proste stwierdzenia pokazują sens chrześcijaństwa, który wyraża się w wypełnianiu Prawa Bożego. Podkreślają jednocześnie, że przestrzeganie wskazań Jezusa w pełni udaje się tylko wtedy, gdy jest konsekwencją szczerej miłości do Boga. Wierność nauce Chrystusowej nie jest możliwa bez pokochania Go. Łatwiej jest przecież działać z miłości, niż z przymusu.

Możemy być pewni, że zachowywanie nauki Jezusa zostanie kiedyś nagrodzone: „Ojciec mój umiłuje go, i będziemy u niego przebywać”.

Czy jednak we współczesnym świecie łatwo jest sprostać wymaganiom stawianym nam na kartach Ewangelii? Każdy z nas zauważa, że nie zawsze potrafi odważnie przeciwstawić się tendencjom negującym nasze chrześcijańskie wartości i podążać za drogowskazami Kościoła. Bóg jednak nie zostawia nas samych z tymi problemami! Daje przewodnika w osobie Ducha Świętego, który pomaga kształtować nam nasze sumienia i odnaleźć się w skomplikowanej codzienności. Co więcej, pociesza nas i ciągle na nowo umacnia do walki trudnościami. Zostawia pokój, który wielokrotnie przewyższa szczęście doczesne: „Pokój mój daję wam. Nie tak jak daje świat. Ja wam daję.”