Rozważania

Jezus powiedział do swoich uczniów: "Tak jest napisane: «Mesjasz będzie cierpiał i trzeciego dnia zmartwychwstanie; w imię Jego głoszone będzie nawrócenie i odpuszczenie grzechów wszystkim narodom, począwszy od Jerozolimy». Wy jesteście świadkami tego. Oto Ja ześlę na was obietnicę mojego Ojca. Wy zaś pozostańcie w mieście, aż będziecie uzbrojeni mocą z wysoka".

Potem wyprowadził ich ku Betanii i podniósłszy ręce pobłogosławił ich. A kiedy ich błogosławił, rozstał się z nimi i został uniesiony do nieba. Oni zaś oddali Mu pokłon i z wielką radością wrócili do Jerozolimy, gdzie stale przebywali w świątyni, wielbiąc i błogosławiąc Boga.

Łk 24, 46-53

Zanim Pan Jezus wstąpił do nieba, przypomniał swoim uczniom, że istotą Jego przyjścia na świat była męka i zmartwychwstanie. Tak jak to zostało zapowiedziane w piśmie, w Jego imię będzie głoszone odpuszczenie grzechów i nawrócenie - najpierw w Jerozolimie, a potem coraz dalej, aż po krańce ziemi. Apostołowie są świadkami tych wszystkich wydarzeń, dlatego też spoczywa na nich obowiązek głoszenia Ewangelii. Zanim rozproszą się w tym celu na cały świat, zesłany zostanie na nich Duch Święty, który doda im mocy i siły do działania. Następnie Jezus zabiera uczniów do Betanii, gdzie żegna się z nimi przekazując im swoje błogosławieństwo, po czym unosi się na ich oczach do nieba. Z ludzkiego punktu widzenia, może wydawać się dziwne to, że apostołowie nie smucą się pożegnaniem ze swoim Nauczycielem, którego przecież bardzo kochają. Jest tak, ponieważ Wniebowstąpienie nie oznacza, że Chrystus ich porzuca – wyłącznie Jego ciało opuszcza ziemię. Będzie nadal współdziałać razem z nimi, a Jego obecność będą czuć teraz nawet jeszcze mocniej.

Uczniowie, mimo rozstania z Jezusem, są pełni nadziei i radości. Entuzjazmu nie gasi nawet świadomość stojącego przed nimi trudnego zadania, jakim jest przekazywanie tajemnicy Zmartwychwstania. Po powrocie do Jerozolimy, umacniają się w swojej wierze poprzez trwanie w świątyni na modlitwie oraz wychwalaniu i błogosławieniu Boga.

Cecylia

Jezus powiedział do swoich uczniów: "Jeśli Mnie kto miłuje, będzie zachowywał moją naukę, a Ojciec mój umiłuje go i przyjdziemy do niego, i mieszkanie u niego uczynimy. Kto nie miłuje Mnie, ten nie zachowuje słów moich. A nauka, którą słyszycie, nie jest moja, ale Tego, który Mnie posłał, Ojca.To wam powiedziałem, przebywając wśród was. A Paraklet, Duch Święty, którego Ojciec pośle w moim imieniu, On was wszystkiego nauczy i przypomni wam wszystko, co Ja wam powiedziałem. Pokój zostawiam wam, pokój mój daję wam. Nie tak jak daje świat, Ja wam daję. Niech się nie trwoży serce wasze ani się nie lęka. Słyszeliście, że wam powiedziałem: Odchodzę i przyjdę znów do was. Gdybyście Mnie miłowali, rozradowalibyście się, że idę do Ojca, bo Ojciec większy jest ode Mnie. A teraz powiedziałem wam o tym, zanim to nastąpi, abyście uwierzyli, gdy się to stanie".

J 14,23-29

W oczekiwaniu na Święto Zesłania Ducha Świętego, św. Jan przywodzi nam dziś obraz Trzeciej Osoby Boskiej jako Parakleta – Ducha Pocieszyciela. Parakletos z greckiego oznacza “wezwany”. Parakleci w starożytności sprawowali rolę obrońców, adwokatów przemawiających w sądzie w imieniu oskarżonych. Jezus, którego Maryja poczęła z Ducha Świętego, najpierw sam siebie nazwał Parakletem, a teraz, zanim odejdzie, daje nam obietnicę zesłania nowego Parakleta, który będzie kontynuował Jego zbawcze dzieło, objaśniał nam Pismo Święte, pośredniczył między nami i Bogiem, dodawał sił i wytrwałości w duchowej walce z szatanem i światem. Duch Święty ma w nas bronić Prawdy, którą zostawił nam i którą jest Jezus. Dopiero światło Ducha Świętego uzdolni nas do pełnego zrozumienia Prawdy.

Duch dba o to, byśmy mogli w Jezusa codziennie się przemieniać. "W zmartwychwstaniu Chrystusa bowiem Duch Święty - Parakletos, objawił się nade wszystko jako Ten, który daje życie" pisze św. Jan Paweł II w encyklice Dominum et vivificantem (O Duchu Świętym w życiu Kościoła i świata). W tym więc tkwi klucz do wyzbycia się trwogi serca i odnalezienia pokoju Jezusowego. “Pokój zostawiam wam, pokój mój daję wam”. Nie jest to doczesny, zewnętrzny pokój ale nadprzyrodzony pokój serca wynikający ze zjednoczenia z Bogiem w miłości rodzącej życie wieczne.

Asia  

Po wyjściu Judasza z wieczernika Jezus powiedział: «Syn Człowieczy został teraz uwielbiony, a w Nim został Bóg uwielbiony. Jeżeli Bóg został w Nim uwielbiony, to Bóg uwielbi Go także w sobie samym, i zaraz Go uwielbi. Dzieci, jeszcze krótko jestem z wami. Będziecie Mnie szukać, ale jak to Żydom powiedziałem, tak i teraz wam mówię, dokąd Ja idę, wy pójść nie możecie. Daję wam przykazanie nowe, abyście się wzajemnie miłowali tak, jak Ja was umiłowałem; żebyście i wy tak się miłowali wzajemnie. Po tym wszyscy poznają, żeście uczniami moimi, jeśli będziecie się wzajemnie miłowali».

J 13, 31-33a.34-35

O czym można myśleć na kilkanaście godzin przed śmiercią? Pewnie o niezałatwionych sprawach, o zaległościach, o tych, których się zostawia czy sobie poradzą… itd. O czym myśli Jezus? Wszystko już zaplanowane. Judasz zdradził. Faryzeusze z arcykapłanami i starszymi już powzięli decyzję, żeby Go zgładzić. Tyle nienawiści wobec Niego, a On i tak swoje… mówi o miłości. Zbiera uczniów, tych najbliższych i przekazuje im przykazanie miłości. Nie chce, żeby po tym, co się wydarzy myśleli o zemście ale odpowiedzieli miłością. Tylko miłość zwycięża świat. Po tym można poznać uczniów Jezusa. Że mimo ludzkiej nienawiści, oni i tak swoje; i tak kochają – jak Jezus. 

Jezus powiedział: «Moje owce słuchają mego głosu, a Ja znam je. Idą one za Mną i Ja daję im życie wieczne. Nie zginą one na wieki i nikt nie wyrwie ich z mojej ręki. Ojciec mój, który Mi je dał, jest większy od wszystkich. I nikt nie może ich wyrwać z ręki mego Ojca. Ja i Ojciec jedno jesteśmy».

J 10, 27-30

W dzisiejszej Ewangelii Jezus ponownie przypomina nam, że jest naszym pasterzem a my Jego owcami. Zapewnia nas, że nikt nie jest nam w stanie zagrozić. Będąc Jego owcami mamy zapewnione życie wieczne. Mamy też zagwarantowaną miłość, której nie zabraknie dla nikogo. Wystarczy powierzyć swoje życie Zmartwychwstałemu. Jezus zmartwychwstał, a my wierząc w Niego i w Jego cudowne czyny - razem z Nim zmartwychwstaniemy i będziemy cieszyć się z Nim w wieczności. Nie bójmy się tej prawdy, radujmy się z niej i uwierzmy w nią, a nasze życie stanie się dużo łatwiejsze.