Rozważania

Jezus wyznaczył jeszcze innych, siedemdziesięciu dwóch uczniów i wysłał ich po dwóch przed sobą do każdego miasta i miejscowości, dokąd sam przyjść zamierzał.

Powiedział też do nich: «Żniwo wprawdzie wielkie, ale robotników mało; proście więc Pana żniwa, żeby wyprawił robotników na swoje żniwo. Idźcie, oto was posyłam jak owce między wilki. Nie noście z sobą trzosa ani torby, ani sandałów; i nikogo w drodze nie pozdrawiajcie. Gdy do jakiego domu wejdziecie, najpierw mówcie: “Pokój temu domowi”. Jeśli tam mieszka człowiek godny pokoju, wasz pokój spocznie na nim; jeśli nie, powróci do was. W tym samym domu zostańcie, jedząc i pijąc, co mają; bo zasługuje robotnik na swoją zapłatę. Nie przechodźcie z domu do domu. Jeśli do jakiego miasta wejdziecie i przyjmą was, jedzcie, co wam podadzą; uzdrawiajcie chorych, którzy tam są, i mówcie im: “Przybliżyło się do was królestwo Boże”. Lecz jeśli do jakiego miasta wejdziecie, a nie przyjmą was, wyjdźcie na jego ulice i powiedzcie: “Nawet proch, który z waszego miasta przylgnął nam do nóg, strząsamy wam. Wszakże to wiedzcie, że bliskie jest królestwo Boże”. Powiadam wam: Sodomie lżej będzie w ów dzień niż temu miastu».

Wróciło siedemdziesięciu dwóch z radością mówiąc: «Panie, przez wzgląd na Twoje imię nawet złe duchy nam się poddają».

Wtedy rzekł do nich: «Widziałem szatana spadającego z nieba jak błyskawica. Oto dałem wam władzę stąpania po wężach i skorpionach, i po całej potędze przeciwnika, a nic wam nie zaszkodzi. Jednak nie z tego się cieszcie, że duchy się wam poddają, lecz cieszcie się, że wasze imiona zapisane są w niebie».

Łk 10, 1-12. 17-20

W dzisiejszej Ewangelii czytamy, jak Jezus powołał i posłał do pracy pierwszych kapłanów. Jego wskazówki na drogę dotyczą jednak wszystkich osób ochrzczonych – wszyscy jesteśmy powołani do tego, żeby swoim codziennym życiem głosić prawdę o Bogu.

Każdy z nas może czasami poczuć się jak owca między wilkami, może zostać niezrozumiany, nieprzyjęty czy wyśmiany, gdy prezentuje poglądy przeciwne temu, co mówi dzisiejszy świat – gdy broni chrześcijańskich wartości, pomimo że jest to niemodne, czy „nie na czasie”. Może się to przejawiać w dyskusjach na ważne tematy, ale też w codziennych zwykłych sprawach. Jesteśmy posłani po to, aby w każdej sytuacji starać się naśladować Jezusa i tak jak On kierować się miłością – pomagać ludziom i przekazywać im Jego pokój. Warto wtedy pamiętać, że jeśli ktoś jest godny pokoju, który mu przekazujemy, to go otrzyma, a jeśli nie – to pokój powraca do nas.

Każdy zasługuje również na godne ugoszczenie, na „zapłatę”. A na trudnej drodze życia potrzebujemy umocnienia i przypominania, że nic nam nie zaszkodzi i że nasze imiona zapisane są w niebie.

Kasia  

Gdy dopełniał się czas wzięcia Jezusa z tego świata, postanowił udać się do Jerozolimy i wysłał przed sobą posłańców. Ci wybrali się w drogę i przyszli do pewnego miasteczka samarytańskiego, by Mu przygotować pobyt. Nie przyjęto Go jednak, ponieważ zmierzał do Jerozolimy. Widząc to, uczniowie Jakub i Jan rzekli: «Panie, czy chcesz, a powiemy, żeby ogień spadł z nieba i zniszczył ich?» Lecz On odwróciwszy się zabronił im. I udali się do innego miasteczka.

A gdy szli drogą, ktoś powiedział do Niego: «Pojdę za Tobą, dokądkolwiek się udasz». Jezus mu odpowiedział: «Lisy mają nory i ptaki powietrzne gniazda, lecz Syn Człowieczy nie ma miejsca, gdzie by głowę mógł wesprzeć».

Do innego rzekł: «Pójdź za Mną». Ten zaś odpowiedział: «Panie, pozwól mi najpierw pójść i pogrzebać mojego ojca». Odparł mu: «Zostaw umarłym grzebanie ich umarłych, a ty idź i głoś królestwo Boże».

Jeszcze inny rzekł: «Panie, chcę pójść za Tobą, ale pozwól mi najpierw pożegnać się z moimi w domu». Jezus mu odpowiedział: «Ktokolwiek przykłada rękę do pługa, a wstecz się ogląda, nie nadaje się do królestwa Bożego».

Łk 9, 51-62

Słuchając tej Ewangelii moglibyśmy powiedzieć, jak kiedyś Apostołowie: „Trudna jest ta mowa. Któż jej może słuchać”. Bo rzeczywiście stajemy wobec trudnych wymagań, albo raczej Jezus stawia nas wobec tych wymagań. Chodzi Mu o nasze bycie uczniem. Uczniem, który podąża za swoim Nauczycielem. Te wymagania są tym trudniejsze, że Nauczyciel zmierza ku Jerozolimie i jeszcze zapowiada swoją mękę i śmierć która ma się tam dokonać… Więc jaki sens ma podążanie za Nim, skoro wiadomo jak to się może skończyć? Czy nie lepiej odpuścić? A jednak Jezus ma w sobie coś takiego, co dla wielu jest mocniejsze niż lęk przez tym, co ich może czekać w Jerozolimie. Gdzieś podskórnie człowiek wyczuwa prawdę, życie, wyczuwa Prawdę i Życie, które są w Nim. Recepta na lęk przed krzyżem jest jedna: mocniej uchwycić się Jego dłoni i pozwolić się poprowadzić…  

Gdy Jezus modlił się na osobności, a byli z Nim uczniowie, zwrócił się do nich z zapytaniem: «Za kogo uważają Mnie tłumy?» Oni odpowiedzieli: «Za Jana Chrzciciela; inni za Eliasza; jeszcze inni mówią, że któryś z dawnych proroków zmartwychwstał». Zapytał ich: «A wy za kogo Mnie uważacie?» Piotr odpowiedział: «Za Mesjasza Bożego». Wtedy surowo im przykazał i napomniał ich, żeby nikomu o tym nie mówili. I dodał: «Syn Człowieczy musi wiele wycierpieć: będzie odrzucony przez starszych, arcykapłanów i uczonych w Piśmie; będzie zabity, a trzeciego dnia zmartwychwstanie».

Potem mówił do wszystkich: «Jeśli kto chce iść za Mną, niech się zaprze samego siebie, niech co dnia weźmie swój krzyż i niech Mnie naśladuje. Bo kto chce zachowa swoje życie, straci je, a kto straci swe życie z mego powodu, ten je zachowa».

Łk 9,18-24

W dzisiejszej Ewangelii Jezus pyta uczniów za kogo Go uważają. Po wyznaniu wiary przez Piotra zapowiada swoją mękę i zmartwychwstanie. Potem mówi, że jeśli ktoś chce być naprawę blisko Niego, to musi tak jak On wypełniać wolę Bożą – nawet wtedy, gdy wiąże się to z cierpieniem.

Trudno jest przyjąć prawdę o Bogu całym sercem i dogłębnie zrozumieć po co przyszedł na świat. W wirze codziennych zajęć można przyzwyczaić się do nauczania Kościoła o tym, że Jezus jest Synem Bożym i, że umarł dla naszego zbawienia. Łatwo jest zatracić relację z Jezusem i wiara staje się pusta. Koncentrujemy się wtedy na doczesnych problemach i na tym, żeby zachować wszystko to co mamy – zdrowie, relacje, sukcesy, pieniądze. Zapominamy, że i tak kiedyś to wszystko stracimy.

Dlatego warto co jakiś czas zadać sobie pytanie o to kim jest dla nas Jezus i czy na pewno chcemy Go naśladować – również wtedy, kiedy nie podoba nam się to, co Bóg dla nas przygotował. Będzie to wymagało zapierania się siebie – walki ze słabościami, przyzwyczajeniami i pragnieniami. Ale Jezus mówi dzisiaj wyraźnie: „kto straci swe życie z mego powodu, ten je zachowa”.

Jezus powiedział swoim uczniom: «Jeszcze wiele mam wam do powiedzenia, ale teraz jeszcze znieść nie możecie. Gdy zaś przyjdzie On, Duch Prawdy, doprowadzi was do całej prawdy. Bo nie będzie mówił od siebie, ale powie wszystko, cokolwiek słyszy, i oznajmi wam rzeczy przyszłe. On Mnie otoczy chwałą, ponieważ z mojego weźmie i wam oznajmi. Wszystko, co ma Ojciec, jest moje. Dlatego powiedziałem, że z mojego bierze i wam objawi».

J 16, 12-15

Dziś przeżywamy uroczystość Najświętszej Trójcy – jednej z największych tajemnic naszej wiary. Bo jak to możliwe, że jest jeden Bóg a jednak trzy osoby, takie same a jednak nie te same? Trójca święta przenika się od początku istnienia świata. Mimo, że każda z Osób jest samowystarczalna, to jednak właśnie razem tworzą niewyobrażalną dla nas doskonałość. I o tym właśnie czytamy dzisiejszej Ewangelii. Gdyby Jezus sam objawił wszystko, większość rzeczy nie zostałaby przyjęta, a część na pewno nie przetrwała by do dziś. Potrzeba było czegoś innego, czegoś co pozwoli zrozumieć wydarzenia tamtych czasów, czegoś co pozwoli aby wiara w Boga Ojca i Jezusa trwała do dziś.

I właśnie tu z pomocą przychodzi On – Duch Prawdy. To On objawił prawdę o zmartwychwstaniu. To dzięki Niemu, jesteśmy w stanie zrozumieć wydarzenia z życia Jezusa chociaż w pewnym stopniu. I aby usłyszeć to, co Bóg Ojciec, Syn Boży i Duch Święty chce nam przekazać, musimy spełnić jeden warunek: otworzyć się na działanie Ducha.

Magda