Krąg Biblijny „LOGOS”

Jezus powiedział do swoich uczniów: «Jak było za dni Noego, tak będzie z przyjściem Syna Człowieczego. Albowiem jak w czasie przed potopem jedli i pili, żenili się i za mąż wydawali aż do dnia, kiedy Noe wszedł do arki, i nie spostrzegli się, że przyszedł potop i pochłonął wszystkich, tak również będzie z przyjściem Syna Człowieczego. Wtedy dwóch będzie w polu: jeden będzie wzięty, drugi zostawiony. Dwie będą mleć na żarnach: jedna będzie wzięta, druga zostawiona.

Czuwajcie więc, bo nie wiecie, w którym dniu Pan wasz przyjdzie. A to rozumiejcie: Gdyby gospodarz wiedział, o której porze nocy złodziej ma przyjść, na pewno by czuwał i nie pozwoliłby włamać się do swego domu. Dlatego i wy bądźcie gotowi, bo w chwili, której się nie domyślacie, Syn Człowieczy przyjdzie».

Mt 24, 37-44

Rozpoczynamy Adwent, czas radosnego oczekiwania na przyjście Jezusa. Nie chodzi tylko o to przyjście w Ciele, ale też o to przyjście Chrystusa na końcu czasów. Dlatego pierwsza część Adwentu będzie nas ciągle uwrażliwiać na to ostateczne przyjście. I już pierwszy fragment Ewangelii stawia nas wobec wezwania Chrystusa do czujności. Nie jest to łatwy fragment, łatwe wezwanie. Bo Jezus przywołuje obraz przed potopem, zapowiada, że niejeden będzie zabrany a drugi zostawiony. I wzywa do czuwania.

Te mocne obrazy mają nas na początku Adwentu wybudzić z uśpienia, abyśmy już na progu tego czasu oczekiwania zdali sobie sprawę na co, lub bardziej – na Kogo czekamy, i czy czekamy. Inaczej kolejny Adwent spędzimy na wyczekiwaniu Gwiazdki, świątecznych prezentów, świątecznych potraw, promocji w marketach… I ani się obejrzymy, a Chrystus przyjdzie jak złodziej w nocy i się z Nim nie spotkamy. Więc po co to wszystko… Stając na starcie Adwentu trzeba odnaleźć właściwy cel, metę. Żeby się nie pogubić…

Ks. Grzegorz

Gdy ukrzyżowano Jezusa, lud stał i patrzył. Lecz członkowie Wysokiej Rady drwiąco mówili: «Innych wybawiał, niechże teraz siebie wybawi, jeśli On jest Mesjaszem, Wybrańcem Bożym».

Szydzili z Niego i żołnierze; podchodzili do Niego i podawali Mu ocet, mówiąc: «Jeśli Ty jesteś królem żydowskim, wybaw sam siebie».

Był także nad Nim napis w języku greckim, łacińskim i hebrajskim: «To jest Król żydowski».

Jeden ze złoczyńców, których tam powieszono, urągał Mu: «Czy Ty nie jesteś Mesjaszem? Wybaw więc siebie i nas».

Lecz drugi, karcąc go, rzekł: «Ty nawet Boga się nie boisz, chociaż tę samą karę ponosisz? My przecież sprawiedliwie, odbieramy bowiem słuszną karę za nasze uczynki, ale On nic złego nie uczynił». I dodał: «Jezu, wspomnij na mnie, gdy przyjdziesz do swego królestwa».

Jezus mu odpowiedział: «Zaprawdę, powiadam ci: Dziś ze Mną będziesz w raju».

Łk 23, 35-43

Dziś przeżywamy Uroczystość Jezusa Chrystusa, Króla Wszechświata. Jak co roku wczytujemy się w Ewangelię, która dla wielu może być oznaką porażki a nie zwycięstwa Jezusa. Wyszydzony, a jednak wciąż Król. Korona? Tylko z cierni. Tron? Oprócz krzyża, żaden. Jedyna poszlaka to napis: „Jezus, Król żydowski”.

Jezus nie jest Królem w znaczeniu politycznym, nie stworzył, żadnego imperium, nie rozpoczął powstania. On tylko chodził, nauczał i uzdrawiał. To trochę mało jak na Jego królewską godność. I chociaż wielokrotnie powtarzał, że Jego królestwo nie jest z tego świata, nie zostało to odpowiednio przyjęte. Jezus zostaje przybity do krzyża, wydaje się, ze to koniec, że już nic więcej się nie wydarzy, że ten który miał wybawić Izraela poległ. A jednak tu, na krzyżu, w koronie cierniowej pokazuje czym jest Jego królestwo i jaka jest Jego Królewska władza. To jeden z tych z pozoru złych, jako pierwszy dostrzega Jego władzę. Nawrócił się i poprosił o przyjęcie go do Królestwa Jezusa. A ten, mimo całego trudu tej sytuacji obiecuje mu życie wieczne u Jego boku. Nie jest prosto uwierzyć, że ten sam człowiek, który umarł na krzyżu, jest również Królem całego wszechświata, ale kiedy już to przyjmiemy otrzymamy w zamian niesamowitą nagrodę – Wieczność w niebie. Brzmi abstrakcyjnie, ale taki właśnie jest Jezus, Król pełen miłości, który oddaje swe życie aby wybawić nas, zwykłych ludzi, łotrów, grzeszników i niedowiarków.

Magda

Gdy niektórzy mówili o świątyni, że jest przyozdobiona pięknymi kamieniami i darami, Jezus powiedział: «Przyjdzie czas, kiedy z tego, na co patrzycie, nie zostanie kamień na kamieniu, który by nie był zwalony». Zapytali Go: «Nauczycielu, kiedy to nastąpi? I jaki będzie znak, gdy się to dziać zacznie?» Jezus odpowiedział: «Strzeżcie się, żeby was nie zwiedziono. Wielu bowiem przyjdzie pod moim imieniem i będą mówić: „Ja jestem” oraz „nadszedł czas”. Nie chodźcie za nimi. I nie trwóżcie się, gdy posłyszycie o wojnach i przewrotach. To najpierw musi się stać, ale nie zaraz nastąpi koniec».

Wtedy mówił do nich: «Powstanie naród przeciw narodowi i królestwo przeciw królestwu. Będą silne trzęsienia ziemi, a miejscami głód i zaraza; ukażą się straszne zjawiska i wielkie znaki na niebie. Lecz przed tym wszystkim podniosą na was ręce i będą was prześladować. Wydadzą was do synagog i do więzień oraz z powodu mojego imienia wlec was będą do królów i namiestników. Będzie to dla was sposobność do składania świadectwa. Postanówcie sobie w sercu nie obmyślać naprzód swej obrony. Ja bowiem dam wam wymowę i mądrość, której żaden z waszych prześladowców nie będzie się mógł oprzeć ani się sprzeciwić. A wydawać was będą nawet rodzice i bracia, krewni i przyjaciele i niektórych z was o śmierć przyprawią. I z powodu mojego imienia będziecie w nienawiści u wszystkich. Ale włos z głowy wam nie zginie. Przez swoją wytrwałość ocalicie wasze życie».

Łk 21, 5-19

W słowach Ewangelii wg św. Łukasza Jezus przybliża nam sens i szersze rozumienie czasu przyszłego i wydarzeń poprzedzających – prześladowań. Słowa ,,Postanówcie sobie w sercu nie obmyślać naprzód swej obrony. Ja bowiem dam wam wymowę i mądrość, której żaden z waszych prześladowców nie będzie się mógł oprzeć ani sprzeciwić” zachęcają do czegoś więcej niż oporu, sprzeciwu i niezgody na krzywdę.

W Ewangelii tej można dostrzec nieco inne oblicze i sens prześladowania. Często pierwsza myśl, to fizyczny bądź psychiczny atak na drugiego człowieka, grupę osób. Za ich poglądy, przekonania, czy nawet ich brak. Ale może to być też takie wewnętrzne poczucie, że nie ma się do kogo zwrócić, a strach potęguje ten stan. Taki czas pustki i zwątpienia.

Bo w życiu nie zawsze udaje się realizować wszystko tak, jak sobie to wcześniej zaplanowaliśmy, chociaż pożyteczne jest być przygotowanym w wielu sprawach. Nie zawsze odpowiadamy tak, jak sobie to ułożyliśmy w głowie, chociaż nikt nie lubi w ostateczności nie mieć racji. A Jezus właśnie do tego zachęca, żeby odpuścić. Często dopiero wtedy, gdy decydujemy się na rezygnację z przekonań nie wynikających z łączności ze światem duchowym, kiedy nie rezygnujemy już tak łatwo z dążenia do dobra i naprawy swojego życia, kiedy dostrzegamy pomoc i wsparcie o którym mówi Ewangelia, wówczas otrzymujemy cenny dar. Zgadzamy się na przyjmowanie nadziei tam, gdzie wcześniej była pustka.

Gdybym miała zastanowić się, co dziś może być dla mnie fundamentem do lepszego i pełniejszego życia, to jest praca nad wiarą.

Ania M.  

Podeszło do Jezusa kilku saduceuszów, którzy twierdzą, że nie ma zmartwychwstania, i zagadnęli Go w ten sposób: «Nauczycielu, Mojżesz tak nam przepisał: “Jeśli umrze czyjś brat, który miał żonę, a był bezdzietny, niech jego brat weźmie wdowę i niech wzbudzi potomstwo swemu bratu”. Otóż było siedmiu braci. Pierwszy wziął żonę i umarł bezdzietnie. Wziął ją drugi, a potem trzeci, i tak wszyscy pomarli, nie zostawiwszy dzieci. W końcu umarła ta kobieta. Przy zmartwychwstaniu więc którego z nich będzie żoną? Wszyscy siedmiu bowiem mieli ją za żonę».

Jezus im odpowiedział: «Dzieci tego świata żenią się i za mąż wychodzą. Lecz ci, którzy uznani zostaną za godnych udziału w świecie przyszłym i w powstaniu z martwych, ani się żenić nie będą, ani za mąż wychodzić. Już bowiem umrzeć nie mogą, gdyż są równi aniołom i są dziećmi Bożymi, będąc uczestnikami zmartwychwstania.

A że umarli zmartwychwstają, to i Mojżesz zaznaczył tam, gdzie jest mowa o krzaku, gdy Pana nazywa “Bogiem Abrahama, Bogiem Izaaka i Bogiem Jakuba”. Bóg nie jest Bogiem umarłych, lecz żywych; wszyscy bowiem dla niego żyją».

Łk 20, 27-38

Dzisiejszy fragment Ewangelii zaczyna się od pytania saduceuszów o małżeńskie więzy po śmierci. Jest to pytanie podchwytliwe – saduceusze nie wierzą w zmartwychwstanie i chcą Jezusa przyłapać na jakieś nieścisłości, nielogiczności Jego nauczania. Nie są oni jednak w stanie w swoim myśleniu wyjść poza to, co jest im znane, co rozumieją, poza te prawa, które rządzą w ziemskim życiu. Jezus szybko pokazuje im, że wyobrażenia o życiu wiecznym, oparte o doczesne doświadczenia są całkowicie nieprawdziwe. Zmartwychwstanie Jezusa całkowicie zmienia perspektywę, w jakiej powinno się widzieć życie po śmierci. Pan mówi: „Dzieci tego świata żenią się i za mąż wychodzą. Lecz ci, którzy uznani zostaną za godnych udziału w świecie przyszłym i w powstaniu z martwych, ani się żenić nie będą, ani za mąż wychodzić. Już bowiem umrzeć nie mogą, gdyż są równi aniołom i są dziećmi Bożymi, będąc uczestnikami zmartwychwstania”. Na koniec Jezus mówi jeszcze o zmartwychwstaniu, nawiązując do słów Mojżesza, który Boga nazywa Bogiem Abrahama, Bogiem Izaaka i Bogiem Jakuba. Gdyby nie było zmartwychwstania, a Abraham, Izaak i Jakub umarliby na zawsze, to nie można by Boga nazywać tak, jak czynił to Mojżesz. „Bóg nie jest [Bogiem] umarłych, lecz żywych; wszyscy bowiem dla Niego żyją”.

Ania