Krąg Biblijny „LOGOS”

Jezus powiedział do swoich uczniów: «Pewien bogaty człowiek miał rządcę, którego oskarżono przed nim, że trwoni jego majątek. Przywołał go do siebie i rzekł mu: „Cóż to słyszę o tobie? Zdaj sprawę z twego zarządu, bo już nie będziesz mógł być rządcą”.

Na to rządca rzekł sam do siebie: „Co ja pocznę, skoro mój pan pozbawia mię zarządu? Kopać nie mogę, żebrać się wstydzę. Wiem, co uczynię, żeby mię ludzie przyjęli do swoich domów, gdy będę usunięty z zarządu”.

Przywołał więc do siebie każdego z dłużników swego pana i zapytał pierwszego: „Ile jesteś winien mojemu panu?” Ten odpowiedział: „Sto beczek oliwy”. On mu rzekł: „Weź swoje zobowiązanie, siadaj prędko i napisz pięćdziesiąt”. Następnie pytał drugiego: „A ty ile jesteś winien?” Ten odrzekł: „Sto korcy pszenicy”. Mówi mu: „Weź swoje zobowiązanie i napisz: osiemdziesiąt”.
Pan pochwalił nieuczciwego rządcę, że roztropnie postąpił. Bo synowie tego świata roztropniejsi są w stosunkach z ludźmi podobnymi sobie niż synowie światła.

Ja także wam powiadam: „Zyskujcie sobie przyjaciół niegodziwą mamoną, aby gdy wszystko się skończy, przyjęto was do wiecznych przybytków. Kto w drobnej rzeczy jest wierny, ten i w wielkiej będzie wierny; a kto w drobnej rzeczy jest nieuczciwy, ten i w wielkiej nieuczciwy będzie. Jeśli więc w zarządzie niegodziwą mamoną nie okazaliście się wierni, prawdziwe dobro kto wam powierzy? Jeśli w zarządzie cudzym dobrem nie okazaliście się wierni, kto wam da wasze?

Żaden sługa nie może dwom panom służyć. Gdyż albo jednego będzie nienawidził, a drugiego miłował; albo z tamtym będzie trzymał, a tym wzgardzi. Nie możecie służyć Bogu i mamonie”».

Łk 16, 1-13

Mogłoby się pozornie wydawać, że Pan Jezus pochwala w tej przypowieści nieuczciwość zarządcy, tak jednak nie jest. Pan Jezus chwali przede wszystkim roztropność i umiejętność pozyskiwania sobie dóbr bardziej wartościowych przy pomocy dóbr mniej wartościowych.

Rządca dał się poznać jako zły pracownik dla swojego pana, trwonił jego majątek, dlatego pan postanowił odwołać go z zarządu. Pracownik postawiony w trudnej sytuacji miał wiele różnych możliwości działania, a zdecydował się na tę, która na pierwszy rzut oka wydaje się nieracjonalna. Rządca pozyskuje sobie jak najwięcej przyjaciół wykorzystując do tego te środki, które akurat ma pod ręką. Nie stara się „uszczknąć” jeszcze jak najwięcej dla siebie, by mieć za co żyć w trudnych czasach. Stara się za to, by inni zapamiętali go jak najlepiej, stara się budować dobre relacje z innymi, bo właśnie w tym widzi dla siebie najlepszy sposób, by uporać się z trudnym faktem braku utrzymania.

Pan Jezus zachęca również nas do starania się o dobra bardziej wartościowe, jak na przykład życie wieczne, przy pomocy dóbr mniej wartościowych. Do przyodziania nagiego czy nakarmienia głodnego używamy dóbr mniej wartościowych, przemijających, a dzięki tym czynom przybliżamy się do życia wiecznego, do dóbr bardziej wartościowych, nieprzemijających.

Piotr

Zbliżali się do Jezusa wszyscy celnicy i grzesznicy, aby Go słuchać. Na to szemrali faryzeusze i uczeni w Piśmie: «Ten przyjmuje grzeszników i jada z nimi». Opowiedział im wtedy następującą przypowieść: ≪Któż z was, gdy ma sto owiec, a zgubi jedną z nich, nie zostawia dziewięćdziesięciu dziewięciu na pustyni i nie idzie za zgubioną, aż ją znajdzie? A gdy ją znajdzie, bierze z radością na ramiona i wraca do domu; sprasza przyjaciół i sąsiadów i mówi im: “Cieszcie się ze mną, bo znalazłem owcę, która mi zginęła”. Powiadam wam: Tak samo w niebie większa będzie radość z jednego grzesznika, który się nawraca, niż z dziewięćdziesięciu dziewięciu sprawiedliwych, którzy nie potrzebują nawrócenia.

Albo jeśli jakaś kobieta, mając dziesięć drachm, zgubi jedną drachmę, czyż nie zapala światła, nie wymiata domu i nie szuka starannie, aż ją znajdzie? A znalazłszy ją, sprasza przyjaciółki i sąsiadki i mówi: “Cieszcie się ze mną, bo znalazłam drachmę, którą zgubiłam”. Tak samo, powiadam wam, radość powstaje u aniołów Bożych z jednego grzesznika, który się nawraca».

Powiedział też: «Pewien człowiek miał dwóch synów. Młodszy z nich rzekł do ojca: “Ojcze, daj mi część majątku, która na mnie przypada». Podzielił więc majątek między nich. Niedługo potem młodszy syn, zabrawszy wszystko, odjechał w dalekie strony i tam roztrwonił swój majątek, żyjąc rozrzutnie. A gdy wszystko wydał, nastał ciężki głód w owej krainie i on sam zaczął cierpieć niedostatek. Poszedł i przystał do jednego z obywateli owej krainy, a ten posłał go na swoje pola, żeby pasł świnie. Pragnął on napełnić swój żołądek strąkami, którymi żywiły się świnie, lecz nikt mu ich nie dawał.

Wtedy zastanowił się i rzekł: «Iluż to najemników mojego ojca ma pod dostatkiem chleba, a ja tu z głodu ginę. Zabiorę się i pójdę do mego ojca, i powiem mu: Ojcze, zgrzeszyłem przeciw Bogu i względem ciebie, już nie jestem godzien nazywać się twoim synem: uczyń mię choćby jednym z najemników». Wybrał się więc i poszedł do swojego ojca.

A gdy był jeszcze daleko, ujrzał go jego ojciec i wzruszył się głęboko; wybiegł naprzeciw niego, rzucił mu się na szyję i ucałował go. A syn rzekł do niego: «Ojcze, zgrzeszyłem przeciw Bogu i względem ciebie, już nie jestem godzien nazywać się twoim synem». Lecz ojciec rzekł do swoich sług: «Przynieście szybko najlepszą suknię i ubierzcie go; dajcie mu też pierścień na rękę i sandały na nogi. Przyprowadźcie utuczone cielę i zabijcie: będziemy ucztować i bawić się, ponieważ ten mój syn był umarły, a znów ożył; zaginął, a odnalazł się». I zaczęli się bawić.

Tymczasem starszy jego syn przebywał na polu. Gdy wracał i był blisko domu, usłyszał muzykę i tańce. Przywołał jednego ze sług i pytał go, co to znaczy. Ten mu rzekł: «Twój brat powrócił, a ojciec twój kazał zabić utuczone cielę, ponieważ odzyskał go zdrowego». Na to rozgniewał się i nie chciał wejść; wtedy ojciec jego wyszedł i tłumaczył mu.

Lecz on odpowiedział ojcu: «Oto tyle lat ci służę i nigdy nie przekroczyłem twojego rozkazu; ale mnie nie dałeś nigdy koźlęcia, żebym się zabawił z przyjaciółmi. Skoro jednak wrócił ten syn twój, który roztrwonił twój majątek z nierządnicami, kazałeś zabić dla niego utuczone cielę». Lecz on mu odpowiedział: «Moje dziecko, ty zawsze jesteś przy mnie i wszystko moje do ciebie należy. A trzeba się weselić i cieszyć z tego, że ten brat twój był umarły, a znów ożył; zaginął, a odnalazł się».

Łk 15, 1-32

Dzisiejsza Ewangelia składa się z trzech przypowieści Pana Jezusa. Gdy pochylimy się nad nimi i poszukamy części wspólnych, to od razu zauważymy, że w każdej z tych przypowieści następuje zagubienie. Ginie kolejno: owca, drachma i syn. Najważniejszą częścią w każdej z tych historii jest etap poszukiwania. Pasterz zostawia wszystkie owce i idzie szukać jednej zaginionej. Kobieta robi generalne porządki w domu, licząc, że dzięki temu znajdzie zgubioną monetę. Co robi ojciec, żeby odnaleźć swojego syna? Niewiele, wypatruje go tylko i czeka na jego powrót. Można zapytać dlaczego nie szuka go jak bohaterowie poprzednich przypowieści?

Owca i moneta, nie posiadają sumienia i wolnej woli. Jeśli nikt ich nie poszuka to raczej nigdy się już nie znajdą. Syn marnotrawny również zbłądził, ale duchowo. Jest jednak dorosłym człowiekiem, sam decyduje o swoim losie i ma możliwość wyboru. Ojciec choć pewnie przeczuwa, że syn zbłądził, to czeka na niego i jest cierpliwy, a gdy wraca darzy go miłością i wybacza złe postępowanie.

Pan Bóg działa podobnie. Daje każdemu z nas wybór. Gdy zbłądzimy to czeka na nas z otwartymi ramionami, ale to my musimy zrobić pierwszy krok ku pojednaniu.

Adrian  

Wielkie tłumy szły z Jezusem. On zwrócił się i rzekł do nich: «Jeśli kto przychodzi do Mnie, a nie ma w nienawiści swego ojca i matki, żony i dzieci, braci i sióstr, nadto i siebie samego, nie może być moim uczniem. Kto nie nosi swego krzyża, a idzie za Mną, ten nie może być moim uczniem.

Bo któż z was, chcąc zbudować wieżę, nie usiądzie wpierw, a nie oblicza wydatków, czy ma na wykończenie? Inaczej, gdyby założył fundament, a nie zdołałby wykończyć, wszyscy patrząc na to zaczęliby drwić z niego: “Ten człowiek zaczął budować, a nie zdołał wykończyć”. Albo który król, mając wyruszyć, aby stoczyć bitwę z drugim królem, nie usiądzie wpierw i nie rozważy, czy w dziesięć tysięcy ludzi może stawić czoło temu, który z dwudziestu tysiącami nadciąga przeciw niemu? Jeśli nie, wyprawia poselstwo, gdy tamten jest jeszcze daleko, i prosi o warunki pokoju.

Tak więc nikt z was, kto nie wyrzeka się wszystkiego, co posiada, nie może być moim uczniem».

Łk 14, 25-33

W dzisiejszej Ewangelii Jezus mówi, że podstawą bycia Jego uczniem jest radykalizm. Polega on na tym, że nic, ani nikt nie może nam przysłonić Boga. Również nasi najbliżsi – ludzie, których kochamy, nie mogą nam przeszkodzić w rozwijaniu naszej relacji z Bogiem.

Jezus zachęca nas też do rozsądnego planowania życia. Aby to zrobić powinniśmy wyrzec się siebie – wziąć sobie głęboko do serca, że sami sobie nie poradzimy i uznać, że potrzebujemy Bożej pomocy.

Czasami nie jest łatwo powierzyć się Bogu tak do końca. Ale jeżeli będziemy autentycznymi uczniami Jezusa i bez reszty zaufamy woli Pana Boga, to On przygotuje nas na trudy codzienności i nieprzewidziane sytuacje, czyli na noszenie naszego krzyża. W tym kontekście można zacytować św. Matkę Teresę z Kalkuty, która mówiła: „Gdy ma się serce ciche i pokorne, gdy spełnia się wolę Boga, wszystko staje się o wiele prostsze i łatwiejsze do wykonania”.

Kasia Z.  

Gdy Jezus przyszedł do domu pewnego przywódcy faryzeuszów, aby w szabat spożyć posiłek, oni Go śledzili.

I opowiedział zaproszonym przypowieść, gdy zauważył, jak sobie wybierali pierwsze miejsca. Tak mówił do nich: «Jeśli cię kto zaprosi na ucztę, nie zajmuj pierwszego miejsca; by czasem ktoś znakomitszy od ciebie nie był zaproszony przez niego. Wówczas przyjdzie ten, kto was obu zaprosił, i powie ci: “Ustąp temu miejsca”; i musiałbyś ze wstydem zająć ostatnie miejsce. Lecz gdy będziesz zaproszony, idź i usiądź na ostatnim miejscu. Wtedy przyjdzie gospodarz i powie ci: “Przyjacielu, przesiądź się wyżej”; i spotka cię zaszczyt wobec wszystkich współbiesiadników. Każdy bowiem, kto się wywyższa, będzie poniżony, a kto się poniża, będzie wywyższony».

Do tego zaś, który Go zaprosił, rzekł: «Gdy wydajesz obiad albo wieczerzę, nie zapraszaj swoich przyjaciół ani braci, ani krewnych, ani zamożnych sąsiadów, aby cię i oni nawzajem nie zaprosili, i miałbyś odpłatę. Lecz kiedy urządzasz przyjęcie, zaproś ubogich, ułomnych, chromych i niewidomych. A będziesz szczęśliwy, ponieważ nie mają czym tobie się odwdzięczyć; odpłatę bowiem otrzymasz przy zmartwychwstaniu sprawiedliwych».

Łk 14, 1. 7-14

Słuchając dzisiejszej Ewangelii jesteśmy świadkami kolejnej lekcji życia, którą Jezus dał współcześnie mu żyjącym ludziom. W poprzednich tygodniach słyszeliśmy między innymi o bogatych i ubogich, a także o tych, którzy będą w stanie wejść do Królestwa przez ciasną bramę. Dzisiejsza lekcja dotyczy pychy i pokory. Jezus daje nie wskazówki dotyczące jednej, konkretnej sytuacji, ale wskazuje na postawy, które praktykowane przez całe życie doprowadzą nas do zbawienia.

Pan mówi: „Kto się wywyższa, będzie poniżony, a kto się poniża, będzie wywyższony”. Czymś niewłaściwym jest stawianie siebie ponad innymi ludźmi, uważanie siebie za lepszego od innych. Nie powinniśmy też otaczać się ludźmi, którzy tu na ziemi odnieśli sukces, tylko po to, abyśmy sami lepiej wyglądali przed innymi. To nie znajomości, nie władza, nie majątek, nie osiągnięcia decydują o naszej wartości. Decyduje o niej fakt, że zostaliśmy stworzeni przez Ojca, że jesteśmy dziećmi. W Jego oczach wszyscy jesteśmy równi. Jezus przeciwstawia pysze pokorę i to pokora jest cnotą która sprawi, że po śmierci zostaniemy wywyższeni przez Ojca.

Jezus w dzisiejszym fragmencie Ewangelii daje nam jeszcze jedną wskazówkę – jedną z dróg do osiągnięcia szczęścia jest bezinteresowność. Najcenniejsze w oczach Boga jest dobro świadczone wobec osób, które w żaden sposób nie są w stanie się nam odwdzięczyć. Liczą się te czyny, które wypływają z naszej szczerej miłości wobec drugiego człowieka, a nie te, za które oczekujemy zapłaty. Czy nie tak właśnie działa w stosunku do nas miłosierny Bóg? Ofiarowuje nam swoją miłość, swoje wybaczenie, na które tak po ludzku niczym nie zasłużyliśmy i za które nigdy w adekwatny sposób nie będziemy w stanie się odwdzięczyć. Starajmy się w tym Roku Miłosierdzia chociaż w minimalny sposób naśladować naszego Pana.

Ania