Krąg Biblijny „LOGOS”

Jezus wziął z sobą Piotra, Jana i Jakuba i wyszedł na górę, aby się modlić. Gdy się modlił, wygląd Jego twarzy się odmienił, a Jego odzienie stało się lśniąco białe. A oto dwóch mężów rozmawiało z Nim. Byli to Mojżesz i Eliasz. Ukazali się oni w chwale i mówili o Jego odejściu, którego miał dokonać w Jerozolimie. Tymczasem Piotr i towarzysze snem byli zmorzeni. Gdy się ocknęli, ujrzeli Jego chwałę i obydwóch mężów, stojących przy Nim.

Gdy oni odchodzili od Niego, Piotr rzekł do Jezusa: «Mistrzu, dobrze, że tu jesteśmy. Postawimy trzy namioty: jeden dla Ciebie, jeden dla Mojżesza i jeden dla Eliasza». Nie wiedział bowiem, co mówi. Gdy jeszcze to mówił, zjawił się obłok i osłonił ich; zlękli się, gdy weszli w obłok.

A z obłoku odezwał się głos: «To jest mój Syn wybrany, Jego słuchajcie». W chwili, gdy odezwał się ten głos, Jezus znalazł się sam.

A oni zachowali milczenie i w owym czasie nikomu nic nie oznajmili o tym, co widzieli.

Łk 9,28b-36

Wiele istotnych wydarzeń opisanych na kartach Pisma Świętego miało miejsce w górach. To na górze Synaj Bóg objawił Mojżeszowi Dekalog, czyli ustanowił Prawo. Na górze również Bóg objawia się Eliaszowi, największemu z Proroków. Dzisiejsza Ewangelia opisuje nam kolejne ważne, a zarazem tajemnicze wydarzenie, które odbywa się na górze Tabor. Jezus zabiera tam ze sobą trzech swoich uczniów: Jakuba, Piotra i Jana. To oni właśnie są świadkami objawienia. Jezus ukazuje im się w swej boskiej chwale. Już nie tylko mówi o swojej boskości ale również zewnętrznie im ją ukazuje. Uczniowie widzą towarzyszących Jezusowi - Mojżesza i Eliasza. Ale i to nie jest całkowitym dopełnieniem objawienia. Całość dopełnia się przez słowa Boga: „To jest mój Syn wybrany, Jego słuchajcie!”. Więcej proroków już nie będzie, Chrystus jest obiecanym Mesjaszem.

Można się zastanawiać, po co właściwe Jezus ukazuje swe boskie oblicze uczniom? I na to pytanie znajdujemy odpowiedź: Jezus rozmawia z Mojżeszem i Eliaszem o swoim odejściu. Nie przez przypadek bierze ze sobą uczniów. On chce ich przygotować. Wydarzenia na górze Tabor mają ich przygotować na kolejną ważną górę w historii, na Golgotę. Jezus chce, aby w chwili próby i zwątpienia mogli wrócić w pamięci do tamtych wydarzeń. Pragnie aby uzyskali tą niewzruszoną pewność Jego bóstwa i mocy. Światłość góry Tabor ma rozświetlić mroki Golgoty.

Całe wydarzenie rozpoczyna się od modlitwy. I my możemy zostać przemienieni, i promienieć blaskiem Boga. Każdy z nas ma swoją górę Tabor. Jeśli tylko zechcemy wejść na górę modlitwy, będziemy mogli promieniować pięknem zmartwychwstałego Jezusa.

Magda

Jezus pełen Ducha Świętego powrócił znad Jordanu i czterdzieści dni przebywał w Duchu na pustyni, gdzie był kuszony przez diabła. Nic w owe dni nie jadł, a po ich upływie poczuł głód. Rzekł Mu wtedy diabeł: «Jeśli jesteś Synem Bożym, powiedz temu kamieniowi, żeby się stał chlebem».

Odpowiedział mu Jezus: «Napisane jest: “Nie samym chlebem żyje człowiek”».

Wówczas wyprowadził Go w górę, pokazał Mu w jednej chwili wszystkie królestwa świata i rzekł diabeł do Niego: «Tobie dam potęgę i wspaniałość tego wszystkiego, bo mnie są poddane i mogę je odstąpić, komu chcę. Jeśli więc upadniesz i oddasz mi pokłon, wszystko będzie Twoje».

Lecz Jezus mu odrzekł: «Napisane jest: “Panu, Bogu swemu, będziesz oddawał pokłon i Jemu samemu służyć będziesz”».

Zaprowadził Go też do Jerozolimy, postawił na narożniku świątyni i rzekł do Niego: «Jeśli jesteś Synem Bożym, rzuć się stąd w dół. Jest bowiem napisane: “Aniołom swoim rozkaże o Tobie, żeby Cię strzegli”, i “na rękach nosić Cię będą, byś przypadkiem nie uraził swej nogi o kamień”».

Lecz Jezus mu odparł: «Powiedziano: “Nie będziesz wystawiał na próbę Pana, Boga swego”».

Gdy diabeł dokończył całego kuszenia, odstąpił od Niego aż do czasu.

Łk 4, 1-13

Ewangelia Pierwszej Niedzieli Wielkiego Postu opowiada o kuszeniu Pana Jezusa na pustyni. Nauka, jaką możemy z niej wynieść jest taka, że, aby skutecznie walczyć z pokusami, nie należy wchodzić z nimi w dialog, ale szybko i stanowczo je odrzucać. Diabeł na różne sposoby próbował przekonać Jezusa, aby zgrzeszył. Najpierw chciał Go namówić, aby zamienił kamień w chleb i w łatwy sposób zaspokoił swój głód. Następnie w zamian za oddanie pokłonu, oferował Mu potęgę i możliwość panowania nad całym światem. W końcu próbował Go przekonać, żeby wystawił Pana Boga na próbę – tak, aby Pan Bóg uczynił cud i udowodnił swoją wszechmoc.

My również jesteśmy kuszeni na różne sposoby. Czasami jednak te pokusy są zakamuflowane i wydaje nam się, że nic złego się nie dzieje. Dopiero po głębszym zastanowieniu się sytuacje, które nas spotykają możemy przyporządkować do którejś w powyższych kategorii. Albo chcemy zbyt szybko zaspokajać swoje ludzkie potrzeby, albo pragniemy mieć władzę lub kontrolę nad wszystkim co się wokół nas dzieje, albo nie wierzymy w działanie Pana Boga i wciąż potrzebujemy znaków i dowodów na to, że jest obecny w naszym życiu. Czas Wielkiego Postu ma nam pomóc w dostrzeżeniu tych sytuacji.

Kasia Z.

Zdarzyło się raz, gdy tłum cisnął się do Jezusa, aby słuchać słowa Bożego, a On stał nad jeziorem Genezaret, że zobaczył dwie łodzie, stojące przy brzegu, rybacy zaś wyszli z nich i płukali sieci. Wszedłszy do jednej łodzi, która należała do Szymona, poprosił go, żeby nieco odbił od brzegu. Potem usiadł i z łodzi nauczał tłumy.

Gdy przestał mówić, rzekł do Szymona: «Wypłyń na głębię i zarzućcie sieci na połów». A Szymon odpowiedział: «Mistrzu, przez całą noc pracowaliśmy i niceśmy nie ułowili. Lecz na Twoje słowo zarzucę sieci». Skoro to uczynili, zagarnęli tak wielkie mnóstwo ryb, że sieci ich zaczynały się rwać. Skinęli więc na wspólników w drugiej łodzi, żeby im przyszli z pomocą. Ci podpłynęli i napełnili obie łodzie, tak że się prawie zanurzały.

Widząc to Szymon Piotr przypadł Jezusowi do kolan i rzekł: «Odejdź ode mnie, Panie, bo jestem człowiek grzeszny». I jego bowiem, i wszystkich jego towarzyszy w zdumienie wprawił połów ryb, jakiego dokonali; jak również Jakuba i Jana, synów Zebedeusza, którzy byli wspólnikami Szymona. Lecz Jezus rzekł do Szymona: «Nie boj się, odtąd ludzi będziesz łowił». I przyciągnąwszy łodzie do brzegu, zostawili wszystko i poszli za Nim.

Łk 5, 1-11

„Wypłyń na głębię” – słowa z dzisiejszej Ewangelii, które zna chyba każdy. Nawet ten, kto po Pismo Święte sięga rzadko, lub w ogóle. Słowa skierowane do Piotra przetrwały wieki i również my możemy uczynić je głównym przesłaniem naszego życia. Czy warto? Patrząc na historię życia Piotra odpowiedź może być tylko twierdząca – wszak to na nim Jezus zbudował swój Kościół.

Każdy z nas został powołany, jak Piotr, do wypłynięcia na głębię. Nie jest to jednak ścieżka krótka, prosta, niewymagająca. Wczytując się w dzisiejszy fragment Ewangelii widzimy jakiego działania oczekiwał od Piotra Jezus, zanim powiedział z całą mocą: „odtąd ludzi będziesz łowił”. Początkowo Szymon całkowicie zawierza swoim zdolnościom i umiejętnościom. Jest przekonany, że one wystarczą, aby osiągnąć zamierzony cel. Zwróćmy uwagę, że mowa jest o codziennej pracy Szymona. O czymś, co nie było dla niego niczym nadzwyczajnym, co nie potrzebowało jakiegoś ponadprzeciętnego wysiłku, a co mimo to nie zakończyło się powodzeniem. Wtedy Jezus wyciągnął do ucznia pomocną dłoń i dokonał cudu – połów przekroczył wszelkie oczekiwania Piotra i jego towarzyszy. Nie byłoby to jednak możliwe gdyby wcześniej Piotr szczerze i całkowicie nie zawierzył Jezusowi. „Lecz na Twoje słowo zarzucę sieci” – te słowa wydają się kluczowe. Piotr przekonał się, jak wielkie rzeczy może uczynić w jego życiu Jezus. I w świetle tego wydarzenia spojrzał w prawdzie na siebie, jako na grzesznika, nie zasługującego na towarzystwo Pana. Jezus docenił wiarę Piotra, a jego obawy rozwiał trzema słowami: „Nie bój się”.

Nie jest łatwym pójście za Chrystusem tak, jak to zrobili jego uczniowie na czele z Szymonem Piotrem. Nie jest prosto „wypłynąć na głębię”. Trzeba dostrzec swoje ograniczone możliwości; nabrać przekonania, że Jezus jest w naszym życiu niezbędny; potrafić zobaczyć Jego działanie w naszej codzienności; umieć spojrzeć na siebie jako na grzesznika. A przede wszystkim pamiętać o słowach Pana: „nie bój się”.

Ania  

W Nazarecie w synagodze, po czytaniu z proroctwa Izajasza, Jezus powiedział: «Dziś spełniły się te słowa Pisma, któreście słyszeli». A wszyscy przyświadczali Mu i dziwili się pełnym wdzięku słowom, które płynęły z ust Jego. I mówili: «Czyż nie jest to syn Józefa?».

Wtedy rzekł do nich: «Z pewnością powiecie Mi to przysłowie: “Lekarzu, ulecz samego siebie”; dokonajże i tu w swojej ojczyźnie tego, co wydarzyło się, jak słyszeliśmy, w Kafarnaum». I dodał: «Zaprawdę powiadam wam: Żaden prorok nie jest mile widziany w swojej ojczyźnie. Naprawdę mówię wam: Wiele wdów było w Izraelu za czasów Eliasza, kiedy niebo pozostawało zamknięte przez trzy lata i sześć miesięcy, tak że wielki głód panował w całym kraju; a Eliasz do żadnej z nich nie został posłany, tylko do owej wdowy w Sarepcie Sydońskiej. I wielu trędowatych było w Izraelu za proroka Elizeusza, a żaden z nich nie został oczyszczony, tylko Syryjczyk Naaman».

Na te słowa wszyscy w synagodze unieśli się gniewem. Porwali się z miejsca, wyrzucili Go z miasta i wyprowadzili aż na stok góry, na której ich miasto było zbudowane, aby Go strącić. On jednak przeszedłszy pośród nich oddalił się.

Łk 4, 21-30

Dzisiejsza ewangelia na pierwszy rzut oka wydaje się kontrowersyjna. Oto Jezus będąc w Nazarecie ogłasza, że to on jest tym kogo od tak dawna oczekiwali w proroctwach. Paradoksem jest to, że ludzie którzy znają go od dzieciństwa i teoretycznie przez wzgląd na tą znajomość powinni odnosić się do niego z większym szacunkiem nie chcą zaakceptować nowej roli Jezusa. Dochodzi nawet do tego, że chcą go strącić z góry, gdyż nie mogą zrozumieć jego słów.

Czemu jego znajomi z Nazaretu tak się zachowują? Czy wspólnie spędzony czas wpłynął na ich zachowanie? Otóż Ci ludzie zaszufladkowali go jako syna Józefa z Nazaretu, normalnego człowieka, który nie ma żadnych szczególnych zdolności, nie jest prorokiem, a już na pewno nie jest Mesjaszem, którego przepowiadali prorocy. Bez względu na to co im Jezus powie, oni i tak będą myśleć po swojemu.

Czy my nie postępujemy podobnie? Czy potrafimy ponownie poznać drugą osobę, która się zmieniła? Czy dajemy ludziom drugą szansę? Bóg daje nam taką szansę w sakramencie pokuty. Starajmy się podobnie jak Bóg nie szufladkować ludzi i zawsze traktować innych tak, jakbyśmy chcieli żeby traktowano nas.

Adrian