Krąg Biblijny „LOGOS”

Gdy Jan nauczał, pytały go tłumy: «Cóż więc mamy czynić?». On im odpowiadał: «Kto ma dwie suknie, niech jedną da temu, który nie ma; a kto ma żywność, niech tak samo czyni».

Przychodzili także celnicy, żeby przyjąć chrzest, i pytali go: «Nauczycielu, co mamy czynić?». On im odpowiadał: «Nie pobierajcie nic więcej ponad to, ile wam wyznaczono».

Pytali go też i żołnierze: «A my, co mamy czynić?» On im odpowiadał: «Nad nikim się nie znęcajcie i nikogo nie uciskajcie, lecz poprzestawajcie na swoim żołdzie».

Gdy więc lud oczekiwał z napięciem i wszyscy snuli domysły w sercach co do Jana, czy nie jest Mesjaszem, on tak przemówił do wszystkich: «Ja was chrzczę wodą; lecz idzie mocniejszy ode mnie, któremu nie jestem godzien rozwiązać rzemyka u sandałów. On chrzcić was będzie Duchem Świętym i ogniem. Ma On wiejadło w ręku dla oczyszczenia swego omłotu: pszenicę zbierze do spichrza, a plewy spali w ogniu nieugaszonym».

Wiele też innych napomnień dawał ludowi i głosił dobrą nowinę.

Łk 3, 10-18

W trzecią niedzielę Adwentu w Słowie Bożym spotykamy św. Jana Chrzciciela, otoczonego ludźmi dobrej woli, otwartymi na uwagi, chcącymi zmienić swoje życie. Ich pytanie: „Cóż więc mamy czynić?” jest wyrazem chęci przygotowania się na przyjście Mesjasza, gotowości do działania.

W odpowiedzi Jan namawia do dzielenia się z innymi ludźmi wszystkim co mają. Przykładem może być suknia czy żywność, ale tak naprawdę chodzi o znacznie więcej może o dobre słowo , czas, zdolności, czy codzienny wysiłek. Wykonując codzienną pracę powinni być uczciwi, rzetelni i sprawiedliwi. W dalszej części Ewangelii Jan rozwiewa wątpliwości słuchaczy co do swojej osoby wskazuje na Jezusa Mesjasza , jako jedynego godnego uwagi, który przyjdzie, aby ochrzcić ludzi „ Duchem Świętym i ogniem”, a także odebrać wykonaną pracę oddzielając ludzi sprawiedliwych (pszenicę) od nieuczciwych (omłot).

Ewangelista ujawnia także przeznaczenie obu kategorii ludzi sprawiedliwi wejdą do Chwały Bożej (pszenica trafi do spichrza )a losem nieuczciwych będzie „ogień nieugaszony” . Ewangelię tą nie bez przyczyny odczytuje się w czasie niedzieli adwentu. My również przygotowujemy się na przyjście Jezusa , tego w stajence, ale także tego który przyjdzie sądzić ludzi przy końcu Świata. Podobnie jak ludzie otaczający Jana jesteśmy pełni dobrej woli i chęci poprawy. To od nas zależy jak wykorzystamy ten czas oczekiwania na przyjście Zbawiciela. Czy nasza praca będzie godna miana „pszenicy” ?

Artur

Było to w piętnastym roku rządów Tyberiusza Cezara. Gdy Poncjusz Piłat był namiestnikiem Judei, Herod tetrarchą Galilei, brat jego Filip tetrarchą Iturei i kraju Trachonu, Lizaniasz tetrarchą Abileny; za najwyższych kapłanów Annasza i Kajfasza skierowane zostało słowo Boże do Jana, syna Zachariasza, na pustyni.

Obchodził więc całą okolicę nad Jordanem i głosił chrzest nawrócenia na odpuszczenie grzechów, jak jest napisane w księdze mów proroka Izajasza: «Głos wołającego na pustyni: Przygotujcie drogę Panu, prostujcie ścieżki dla Niego; każda dolina niech będzie wypełniona, każda góra i pagórek zrównane, drogi kręte niech się staną prostymi, a wyboiste drogami gładkimi. I wszyscy ludzie ujrzą zbawienie Boże».

Łk 3, 1-6

Wyraźną misją Jana było przygotowanie ludzi na pojawienie się Mesjasza. Przez chrzest wzywał do zerwania z grzechem. Grzech jest tym, co czyni nas nieszczęśliwymi – to nawet nie trudności, z jakimi zderzamy się każdego dnia, ale raczej grzech sprawia, że zapominamy o tym, do czego dążymy, zatapiamy się w szarej codzienności, którą coraz trudniej odnieść do perspektywy życia wiecznego. Dlatego Jan wzywa do wyprostowania krętych dróg naszego życia: do nawrócenia i zerwania z grzechem, które pomogą nam nie przeoczyć nadejścia Mesjasza i ujrzeć Boże zbawienie.

Trud takiego przygotowania to jednak nie jednostronne działanie, bo jak czytamy w księdze Barucha Bóg podobnie wychodzi nam naprzeciw. Pokonując każdą przeszkodę walczy o to, żeby ze swoim miłosierdziem dotrzeć do każdego, kto się do Niego zwróci: „Albowiem postanowił Bóg zniżyć każdą górę wysoką, pagórki odwieczne, doły zasypać do zrównania z ziemią, aby bezpiecznie mógł kroczyć Izrael w chwale Pana. Na rozkaz Pana lasy i drzewa pachnące ocieniać będą Izraela. Z radością bowiem poprowadzi Bóg Izraela do światła swej chwały z właściwą sobie sprawiedliwością i miłosierdziem”.

Można odnieść wrażenie, że Pan Bóg tylko czeka na krok człowieka w Jego stronę, aby sam mógł z radością poprowadzić go do szczęścia w wieczności. W momencie spotkania nie chce być dla nas nieznajomym. W nawiązaniu do wezwania Jana Chrzciciela Bóg wyraźnie chce, żebyśmy otwierając nasze serca nauczyli się poznawać Go jeszcze zanim nadejdzie. Bo czy można z radością oczekiwać przyjścia kogoś obcego, z kim nie wiążemy żadnej nadziei?

Ola M.

Jezus powiedział do swoich uczniów: «Będą znaki na słońcu, księżycu i gwiazdach, a na ziemi trwoga narodów bezradnych wobec szumu morza i jego nawałnicy. Ludzie mdleć będą ze strachu, w oczekiwaniu wydarzeń zagrażających ziemi. Albowiem moce niebios zostaną wstrząśnięte. Wtedy ujrzą Syna Człowieczego, przychodzącego na obłoku z wielką mocą i chwałą. A gdy się to dziać zacznie, nabierzcie ducha i podnieście głowy, ponieważ zbliża się wasze odkupienie.

Uważajcie na siebie, aby wasze serca nie były ociężałe wskutek obżarstwa, pijaństwa i trosk doczesnych, żeby ten dzień nie przypadł na was znienacka, jak potrzask. Przyjdzie on bowiem na wszystkich, którzy mieszkają na całej ziemi.

Czuwajcie więc i módlcie się w każdym czasie, abyście mogli uniknąć tego wszystkiego, co ma nastąpić, i stanąć przed Synem Człowieczym ».

Łk 21, 25-28. 34-36

Dzisiejsza niedziela rozpoczyna pierwszy okres w nowym roku liturgicznym – adwent. Przez najbliższe cztery tygodnie będziemy przygotowywać się na świętowanie tajemnicy Bożego Narodzenia. Dla chrześcijanina czas ten powinien być równocześnie czymś więcej - mamy przypomnieć sobie, że całe nasze życie ma być oczekiwaniem na powtórne, ostateczne przyjście Pana. I chociaż nadejście Jezusa będzie poprzedzone znakami budzącymi trwogę, to jednak dla nas, wierzących, wydarzenia te będą czymś, co powinno nas umocnić, obudzić w nas ducha, będą bowiem zapowiedzią naszego odkupienia. Dlatego z taką radością, skupieniem, czujnością, z jakimi przeżywamy adwent, powinniśmy przeżywać całe nasze życie, które dla każdego człowieka jest okresem poprzedzającym spotkanie z samym Bogiem.

W dzisiejszej Ewangelii św. Łukasz przytacza słowa Jezusa: „Uważajcie na siebie, aby wasze serca nie były ociężałe wskutek obżarstwa, pijaństwa i trosk doczesnych, żeby ten dzień nie przypadł na was znienacka, jak potrzask”. Musimy uważać, żeby nic nie było w stanie przysłonić nam celu naszego pielgrzymowania – spotkania z samym Jezusem w dniu Jego ostatecznego przyjścia. Potrzebne jest zachowanie równowagi, która nie pozwoli, aby nasza czujność została uśpiona. Nie jest dobre pogrążanie się w troskach życia doczesnego, sytuacja w której skupiając się na bieżących problemach całkowicie tracimy z oczu ostateczny cel naszego życia. Łatwo popaść również w drugą skrajność, której symbolem są tutaj pijaństwo i obżarstwo. Dobrobyt, poczucie materialnego bezpieczeństwa i stabilizacji, mogą nas całkowicie „rozleniwić’ duchowo. Sprawić, że przestaniemy pragnąć czegoś więcej, że nie będziemy chcieli dalej poszukiwać właściwego sensu życia, że nie będziemy podejmować trudu pracy nad sobą samym. Módlmy się więc, czuwajmy, i żyjmy tak, żeby przyjście Pana nie było dla nas zaskoczeniem.

Ania  

Piłat powiedział do Jezusa: «Czy Ty jesteś Królem żydowskim?». Jezus odpowiedział: «Czy to mówisz od siebie, czy też inni powiedzieli ci o Mnie?».

Piłat odparł: «Czy ja jestem Żydem? Naród Twój i arcykapłani wydali mi Ciebie. Coś uczynił?». Odpowiedział Jezus: «Królestwo moje nie jest z tego świata. Gdyby królestwo moje było z tego świata, słudzy moi biliby się, abym nie został wydany Żydom. Teraz zaś królestwo moje nie jest stąd».

Piłat zatem powiedział do Niego: «A więc jesteś królem?». Odpowiedział Jezus: «Tak, jestem królem. Ja się na to narodziłem i na to przyszedłem na świat, aby dać świadectwo prawdzie. Każdy, kto jest z prawdy, słucha mojego głosu».

J 18, 33b-37

Obchodzimy dziś Uroczystość Jezusa Chrystusa Króla Wszechświata, ale czy można nazwać królem kogoś, kto umiera na krzyżu, kogo korona zrobiona jest z cierni, a poddani nawet nie próbują o niego walczyć? Sam Jezus mówi, że królestwo Jego nie jest z tego świata. Jezus nie jest Królem dzięki nominacji ludzi, jest królem jako Bóg. Jego królewska godność pochodzi od Boga, zatem nikt z ludzi ani żadne z wydarzeń nie może Mu jej zabrać.

Bycie królem w oczach Boga to troska o swoich poddanych, nawet jeśli troska ta musi przejawiać się w oddaniu swojego życia. Jezus nie przyszedł na świat aby mu służono, ale by sam służył. Jego królestwo nie opiera się na bogactwie, sile militarnej czy władzy nad ludźmi. Jezus pokazuje nam królestwo prawdy i życia, królestwo sprawiedliwości, miłości i pokoju. Przyjąć Jezusa to znaczy przyjąć prawdę i żyć nią, a to oznacza życie zgodne z Ewangelią.

W modlitwie Ojcze nasz wypowiadamy słowa „przyjdź królestwo twoje”, ale czy jesteśmy gotowi na przyjęcie tego królestwa? Czy uznaliśmy już Jezusa Chrystusa jako naszego jedynego i prawdziwego Króla? Czy naprawdę chcemy żyć zgodnie z prawdą?

Magda