Krąg Biblijny „LOGOS”

Jezus zaczął wskazywać swoim uczniom na to, że musi iść do Jerozolimy i wiele wycierpieć od starszych i arcykapłanów, i uczonych w Piśmie; że będzie zabity i trzeciego dnia zmartwychwstanie.

A Piotr wziął Go na bok i począł robić Mu wyrzuty: «Panie, niech Cię Bóg broni! Nie przyjdzie to nigdy na Ciebie».

Lecz On odwrócił się i rzekł do Piotra: «Zejdź Mi z oczu, szatanie! Jesteś Mi zawadą, bo nie myślisz o tym, co Boże, ale o tym, co ludzkie».

Wtedy Jezus rzekł do swoich uczniów: «Jeśli kto chce pójść za Mną, niech się zaprze samego siebie, niech weźmie krzyż swój i niech Mnie naśladuje. Bo kto chce zachować swoje życie, straci je; a kto straci swe życie z mego powodu, znajdzie je. Cóż bowiem za korzyść odniesie człowiek, choćby cały świat zyskał, a na swej duszy szkodę poniósł? Albo co da człowiek w zamian za swoją duszę? Albowiem Syn Człowieczy przyjdzie w chwale Ojca swego razem z aniołami swoimi, i wtedy odda każdemu według jego postępowania».

Mt 16, 21-27

Przyzwyczailiśmy się, że musimy zadbać o swoje życie. Zaplanować i zatroszczyć się o swoją codzienność. Bywa też więc tak, że planujemy i troszczymy się o życie innych. I w zasadzie nie ma w tym nic dziwnego czy nienaturalnego. Pozostaje jednak pytanie o to, jak i na ile zaplanowaliśmy działanie Boga w naszym życiu. Czy być może nie jest tak, że ingerencja Boga w nasze życie jest przez nas już przewidziana, że mamy wyznaczone pole czy zakres i metody działania Boga względem nas? Czy Bóg może mieć swoje ręce, czy też my chcemy nimi kierować?

Piotr w dzisiejszej Ewangelii według niektórych oburzył się, a według innych zmartwił tym, co Jezus mówił o sobie. Zmartwiła, oburzyła go wizja śmierci i zmartwychwstania Mistrza. Dlaczego? Czy dlatego, że on widział Jezusa inaczej, miał inny plan na Jego królowanie? Może Piotr miał inny pomysł na zbawienie świata. A może też Piotr miał inne plany, co do swojej relacji z Jezusem, przebywania z Nim a nawet rozstania, bo jak wiadomo każdy uczeń w końcu kończy lekcje u Mistrza i zaczyna działać samodzielnie przekazując to, czego przy boku nauczyciela się nauczył i doświadczył. Na ile więc Bóg może być w naszym życiu Bogiem, a na ile wykonawcą naszych planów, mechanikiem naszych usterek i słabości?

Prorok Jeremiasz pokazuje nam, że życie z Bogiem nie zakłada sielanki i dobrobytu w codzienności, zakłada walkę, głównie z samym sobą, po to by zrobić Bogu właściwe miejsce. Po to by dać Bogu pierwszeństwo. Nie myśleć po ludzku to znaczy stawiać sobie Boga przed oczy w dokonywani swoich codziennych wyborów, nawet tych najdrobniejszych, tak by nasze życie przesiąkało wręcz Bogiem. To szukanie Boga, wołanie do Niego. To, co dobre, Bogu przyjemne i doskonałe będzie w naszym życiu się realizować, ale tylko wtedy, jeśli pozwolimy by Bóg kierował naszymi rękami, umysłem, sercem. Potrzeba nam odwrócić kolejność myślenia, to nie my wprowadzamy Boga w życie, ale to Bóg wprowadza nas w Swoje życie. Bo to Jezus jest Życiem.

Takie myślenie „nie ja”, ale „On” nie jest możliwe, jeśli najpierw tak jak Jeremiasz nie pozwolimy na to by ta Miłość Boga nas ogarnęła, dopóki nie przylgniemy do Boga, nie rozkochamy się w Nim. To pierwszy krok do tego by nasze życie mogło się zmieniać, przemieniać przez bóstwo Tego, który na krzyżu oddał za nas życie. Owszem, oznacza to zaparcie się siebie i dobrowolne oddanie steru swojego życia, a co a tym idzie przyjęcie krzyża, na którym umiera nasze własne Ja po to by mógł zakrólować „Jestem”.

Wiola 

Gdy Jezus przyszedł w okolice Cezarei Filipowej, pytał swych uczniów: «Za kogo ludzie uważają Syna Człowieczego?» A oni odpowiedzieli: «Jedni za Jana Chrzciciela, inni za Eliasza, jeszcze inni za Jeremiasza albo za jednego z proroków». Jezus zapytał ich: «A wy za kogo Mnie uważacie?»

Odpowiedział Szymon Piotr: «Ty jesteś Mesjaszem, Synem Boga żywego».

Na to Jezus mu rzekł: «Błogosławiony jesteś, Szymonie, synu Jony. Albowiem ciało i krew nie objawiły ci tego, lecz Ojciec mój, który jest w niebie. Otóż i Ja tobie powiadam Ty jesteś Piotr — Opoka i na tej opoce zbuduję mój Kościół, a bramy piekielne go nie przemogą. I tobie dam klucze królestwa niebieskiego; cokolwiek zwiążesz na ziemi, będzie związane w niebie, a co rozwiążesz na ziemi, będzie rozwiązane w niebie».

Wtedy przykazał uczniom, aby nikomu nie mówili, że On jest Mesjaszem.

Mt 16, 13-20

Pytanie, które zadaje Jezus swoim uczniom, zadaje przed wyruszeniem w drogę. Jaką drogę? Drogę, prowadzącą do Jerozolimy. Tam ma dokonać się zbawienie świata poprzez mękę, śmierć i zmartwychwstanie Chrystusa. Jezus pyta uczniów o wiarę, bo droga która jest przed Nim i wydarzenia które Go czekają będą wyzwaniem dla ich wiary.

W imieniu Apostołów jako pierwszy wyznaje wiarę Szymon Piotr. I to jemu Jezus powierza klucze królestwa niebieskiego. I ta władza kluczy związana jest przede wszystkim w władzą odpuszczania grzechów. Wielki dar dla człowieka. Wydaje się, że zbyt wielki. Bo oto ten sam Piotr, który tu „zabłysnął”, jakiś czas później powie o Jezusie: „nie znam Go”.

Ale ten, któremu została powierzona władza kluczy, który ulega pokusie, wyznaje swój grzech i otrzymuje przebaczenie. I dlatego może być posiadaczem tych kluczy, bo sam na sobie doświadczył słabości i Bożego przebaczenia które ma następnie rozdzielać w Kościele, „szpitalu ludzkości”.

Ks. Grzegorz 

Jezus podążył w strony Tyru i Sydonu. A oto kobieta kananejska, wyszedłszy z tamtych okolic, wołała: ≪Ulituj się nade mną, Panie, Synu Dawida! Moja córka jest ciężko dręczona przez złego ducha≫. Lecz On nie odezwał się do niej ani słowem.

Na to zbliżyli się do Niego uczniowie i prosili: ≪Odpraw ją, bo krzyczy za nami≫. Lecz On odpowiedział: ≪Jestem posłany tylko do owiec, które poginęły z domu Izraela≫.

A ona przyszła, upadła przed Nim i prosiła: ≪Panie, dopomóż mi≫. On jednak odparł: ≪Niedobrze jest zabrać chleb dzieciom i rzucić psom≫. A ona odrzekła: ≪Tak, Panie, lecz i szczenięta jedzą z okruszyn, które spadają ze stołu ich panów≫.

Wtedy Jezus jej odpowiedział: ≪O niewiasto, wielka jest twoja wiara; niech ci się stanie, jak chcesz≫. Od tej chwili jej córka została uzdrowiona.

Mt 15, 21-28

Pewnie każdy choć raz znalazł się w sytuacji, w której niełatwo było w pełni zaufać w Bożą obecność w naszym życiu. Każdy miał kiedyś wątpliwości dotyczące wiary. Często pojawiają się one w trudnych momentach, gdy sobie z czymś nie radzimy, kiedy dotyka nas nieszczęście. Wtedy niejednokrotnie pada pytanie o to, gdzie właściwie jest Bóg, jak może tak obojętnie traktować nasze prośby i właściwie czy w ogóle interesuje Go nasz los?

Trudnej sytuacji doświadczyła przedstawiona w dzisiejszej Ewangelii kobieta kananejska. Musiała pewnie od wielu dni czekać z nadzieją, że Jezus pojawi się w jej okolicy. Być może nawet nigdy wcześniej Go nie widziała, a mimo to wierzyła, że tylko On może jej pomóc. Musiała być o tym całkowicie przekonana, skoro gdy Jezus nie odpowiedział na jej wołanie nie odeszła, ale usiłowała znaleźć się bezpośrednio przed Nim. Ale najbardziej zadziwia reakcja kobiety na słowa Jezusa. Z niesamowitą pokorą wyznaje wiarę w to, że choć może w oczach innych jej się to nie należy, Bóg zechce przyjść jej z pomocą.

Postawa kobiety kananejskiej przypomina trochę postawę Maryi, tak często stawianej za wzór do naśladowania. W Kanie Galilejskiej uwaga Matki Jezusa dotycząca kończącego się wina też początkowo spotkała się z Jego nieprzychylną odpowiedzią. Jednak zawierzenie obu tych kobiet sprawiło, że ostatecznie ich prośby zostały wysłuchane. Tak jak w przypadku kobiety kananejskiej Jezus zlitował się po jej przyznaniu się do własnej kruchości, tak w przypadku Maryi wiemy przecież, że Bóg jeszcze wybierając Ją na swoją Matkę wejrzał na Jej uniżenie (Łk 1,48). To duża zachęta do tego, by uczyć się od nich pokory i ufności w Boże miłosierdzie zwłaszcza w tych najcięższych momentach – wtedy, kiedy dużo łatwiej jest zwątpić nawet w samą Jego obecność.

Ola M. 

Gdy tłum został nasycony, zaraz Jezus przynaglił uczniów, żeby wsiedli do łodzi i wyprzedzili Go na drugi brzeg, zanim odprawi tłumy. Gdy to uczynił, wyszedł sam jeden na górę, aby się modlić. Wieczór zapadł, a On sam tam przebywał. Łódź zaś była już sporo stadiów oddalona od brzegu, miotana falami, bo wiatr był przeciwny. Lecz o czwartej straży nocnej przyszedł do nich, krocząc po jeziorze. Uczniowie, zobaczywszy Go kroczącego po jeziorze, zlękli się myśląc, że to zjawa, i ze strachu krzyknęli. Jezus zaraz przemówił do nich: «Odwagi, Ja jestem, nie bójcie się».

Na to odezwał się Piotr: «Panie, jeśli to Ty jesteś, każ mi przyjść do siebie po wodzie». A on rzekł: «Przyjdź». Piotr wyszedł z łodzi i krocząc po wodzie przyszedł do Jezusa. Lecz na widok silnego wiatru uląkł się i gdy zaczął tonąć, krzyknął: «Panie, ratuj mnie». Jezus natychmiast wyciągnął rękę i chwycił go, mówiąc «Czemu zwątpiłeś, małej wiary?» Gdy wsiedli do łodzi, wiatr się uciszył.

Ci zaś, którzy byli w łodzi, upadli przed Nim, mówiąc «Prawdziwie jesteś Synem Bożym».

Mt 14, 22-33

Dzisiejsza Ewangelia ukazuje nam Jezusa, który jest dla wszystkich- dla każdego kto chce się do Niego zbliżyć i poznać oraz tych ,których sam sobie upodobał i wybrał by za Nim kroczyli.

Jednocześnie z tekstu przebija się słabość i przewrotność człowieka, który ustawicznie potrzebuje obecności Boga by wytrwać w wierze. Nawet powołany przez Niego uczeń wątpi prze krótki moment - Jego prawdziwą obecność wśród sztormu.

Podobnie i my oczy , myśli a czasem i serca mamy zamknięte przed Panem, który przychodzi w trudnych dla nas chwilach w sposób nieoczekiwany , inny niż sobie wyobrażamy lub pragniemy. Mimo to , każde nasze wezwanie Boga prowadzi do Jego ponownego przyjścia i ocalenia nas od wszelakiej zguby.

Kasia K.